Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2017

Αλλιώτικα φθινοπωρινά στεφάνια

Άρχισε να χαλάει ο καιρός και το μόνο που ελπίζω, είναι να μην πιάσουν απότομα τα κρύα. Δεν με χαλάει η συννεφιά, αλλά οι απότομες εναλλαγές της θερμοκρασίας με εκνευρίζουν. Ωστόσο αγαπώ αυτή τη δυνατότητα για χουχούλιασμα που σου προσφέρει το φθινόπωρο και το να βρίσκομαι σπίτι, το βλέπω συνήθως σαν ευκαιρία για κάποια κατασκευή. 

Πριν λίγες μέρες λοιπόν (κι ας είχε ήλιο), αποφάσισα να στολίσω έναν τοίχο του σπιτιού, που παρέμενε ανοιξιάτικος. Άπλωσα στο τραπέζι το ύφασμα για τις χειροτεχνίες και επάνω του όλα τα απαραίτητα υλικά, πάντα με τη συντροφιά ενός κεριού.


Τελευταία είναι μόδα τα ξύλινα τελάρα κεντήματος. Πολλοί τα χρησιμοποιούν ως διακοσμητικά αντικείμενα μεταμορφώνοντάς τα σε στεφάνια και το ίδιο σκέφτηκα να κάνω κι εγώ. 
Στο προηγούμενο σπίτι είχα χρησιμοποιήσει τα τελάρα ως κάδρα με ύφασμα, σε αυτό το σπίτι όμως παρέμεναν κλεισμένα στο ντουλάπι. Μάλιστα είχα βάψει τους μπροστινούς κρίκους σε λευκό κι έτσι τώρα πια είναι δίχρωμα, πράγμα που δεν με ενόχλησε καθόλου. 
Με κλωστή στο χρώμα του χαλκού και με λίγο σύρμα, έδεσα επάνω στα τελάρα λίγα φύλλα και καρπούς, ενώ με τη θερμόκολλα σταθεροποίησα τα μικρά κουκουνάρια και το μανιτάρι.


Έτσι, εκεί που πριν στόλιζαν τον τοίχο πολύχρωμες κάρτες, τώρα κρέμονται φθινοπωρινά στεφάνια. Δεν θα πω ψέμματα... τα αγάπησα! Από κοντά είναι πιο εντυπωσιακά, νομίζω ότι χάνουν αρκετή από την ομορφιά τους στις φωτογραφίες, ωστόσο μπορεί κανείς να πάρει μια ιδέα από την γενική εικόνα.


Κρέμονται ακριβώς επάνω από το κλαδί με τα πλατανόφυλλα, πάνω από την μικρή βιβλιοθήκη, στην οποία βρίσκονται όλα τα αγαπημένα μου περιοδικά και βιβλία.


Τώρα πια τα φύλλα έχουν μαραθεί, αλλά δεν δείχνουν άσχημα. Άλλωστε το φθινόπωρο ενέχει πολλή νεκρή φύση μέσα του, είναι κι αυτό μέρος της ομορφιάς του!


Καλημέρα φίλοι αγαπημένοι! Τρίτη σήμερα και η αγαπημένη Παρασκευή πλησιάζει όλο και περισσότερο. Ως τότε... να περνάτε όμορφα!

Litsa

Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017

Φθινοπωρινή διακόσμηση

Όμορφο το καλοκαίρι, δε λέω! Ειδικά μάλιστα το ελληνικό καλοκαίρι. Όμως έχει μια ζεστασιά το φθινόπωρο που αγαπάω εξίσου. Τι κι αν οι μέρες μικραίνουν; Είναι ευκαιρία ν' αράξουμε τα βράδια στον καναπέ δίχως ενοχές. 
Αγαπώ αυτό το χρυσό φως του ήλιου που χαίρεσαι όταν σε ζεσταίνει, δίχως να δυσανασχετείς. Έχω αδυναμία στα ζεστά χρώματα της φύσης και απολαμβάνω να βλέπω τις καφε-κίτρινες αποχρώσεις στα δέντρα. Τα κόκκινα φύλλα δεν τα προσπερνώ ποτέ, πάντα μαζεύω έστω και λίγα, μιας και γεννιέται μέσα μου η διάθεση να στολίσω το σπίτι με φυσικούς θησαυρούς. Αγαπώ το φθινόπωρο και όσα κουβαλά μαζί του. Φύλλα, κουκουνάρια, κάστανα, κολοκύθες και όμορφα κλαδιά διακοσμούν κάθε γωνιά του σπιτιού.


Φέτος τα ράφια γέμισαν πιο νωρίς με φθινοπωρινά αντικείμενα. Μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς και καθώς τακτοποιούσα τον χαμό που άφησε πίσω του το καλοκαίρι, αποφάσισα να διακοσμήσω από νωρίς, αφού η ανάγκη μου για αλλαγή ήταν μεγάλη.

Το πρώτο που τοποθετήθηκε στον λευκό δίσκο, ήταν η πέτρα που ζωγράφισα πέρυσι με αποχρώσεις της εποχής. Το πορτοκαλί δεν το συμπαθώ (παραβλέποντας συστηματικά τον πορτοκαλί καναπέ στο σαλόνι μας), όμως τώρα είναι η εποχή του και δεν ενοχλούμαι να το αντικρίζω σε κάποια αντικείμενα του σπιτιού, ειδικά στις κολοκύθες.


Εννοείται ότι με το που αντίκρισα τις πρώτες διακοσμητικές κολοκύθες έτρεξα κατευθείαν προς τον πάγκο που τις είχαν αραδιασμένες. Δεν ξέρω πόση ώρα διάλεγα αυτές που θα έπαιρνα μαζί μου, λες και ήταν μικρά κοσμήματα. Τελικά κατάφερα να διαλέξω 5 μικρούλες αλλά και δύο μεγάλες, οι οποίες κάποια στιγμή θα γίνουν κολοκυθόσουπα, μάφινς, ψωμάκι... έχω διάφορα στο μυαλό μου! Προς το παρόν στολίζουν το σαλόνι μας, μαζί με τα κουκουνάρια και αυτά τα υπέροχα φτερά παγονιού, που μου χάρισε μια ξαδέρφη μου το καλοκαίρι.


Οι περσινές μικρές κολοκύθες, που βάφτηκαν χρυσές, "ζουν" ακόμη και εξακολουθούν να είναι το ίδιο όμορφες.


Το ράφι στο οποίο είναι τοποθετημένες, το αγαπώ πολύ, μιας και βρίσκεται στο κέντρο του σαλονιού, οπότε το βλέμμα μου πέφτει επάνω του πολλές φορές την ημέρα. Εκεί τοποθέτησα κι ένα βάζο γεμάτο με βαμβάκια, εκεί βρίσκεται και το φωτεινό αστέρι, που όσο κι αν τα παιδιά μου λένε ότι είναι χριστουγεννιάτικο, εγώ επιμένω να το έχω στο ράφι όλο τον χρόνο! 


Έστρωσα έναν μαύρο δίσκο - που μοιάζει με μαυροπίνακα - με πλατανόφυλλα και πάνω τους ακούμπησα λίγα κεριά, κάστανα και μικρές κολοκύθες.


Πάνω από το αγαπημένο μου τραπέζι, κρέμασα φύλλα, φτερά και κουκουνάρια. Έχω ξαναγράψει ότι η τραπεζαρία είναι το σημείο όπου περνάμε αρκετές ώρες τις καθημερινότητάς μας, αφού δεν το χρησιμοποιούμε μόνο για φαγητό. Για μένα ειδικά, είναι το σημείο όπου γράφω, δημιουργώ, κατασκευάζω.


Για αυτό θέλω να είναι το τραπέζι πάντα στολισμένο, έστω κι αν δεν είναι σχεδόν ποτέ τακτοποιημένο, ενώ από πάνω του κρεμάω συνήθως κάτι σχετικό με την εκάστοτε εποχή. 



Ναι, το αγαπάω και το φθινόπωρο, ειδικά τώρα που νιώθω όλο και περισσότερο τα Χριστούγεννα να πλησιάζουν!


Μα ως τότε έχουν να γίνουν πολλά ακόμη, τα οποία θα μοιράζομαι μαζί σας εδώ. Πάντα εδώ!
Καλημέρα φίλοι αγαπημένοι!

Litsa

Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017

Εδώ ξανά

Έφτασε ένα μήνυμα πριν λίγες μέρες κάτω από την τελευταία μου ανάρτηση: "Γιατί δεν γράφεις πια; Μας λείπουν οι αναρτήσεις σου πολύ". Μέτρησα τους μήνες που έχω να γράψω και μου βγήκαν πέντε... Πέντε μήνες δίχως μια λέξη, ένα "γεια", μια φωτογραφία, κάτι... Αλήθεια είναι πολλοί! 
Ο λόγος που χάθηκα είναι γιατί δεν είχα κάτι ουσιαστικό να μοιραστώ και καλώς ή κακώς, όταν δεν έχω κάτι να πω, δεν γράφω. Επιπλέον έλειπε και η όρεξη για οποιαδήποτε κατασκευή ή διακοσμητική ιδέα, με αποτέλεσμα το σπίτι μας να είναι σε κάποιες γωνιές διακοσμημένο με τα ανοιξιάτικα ακόμη. Τα καλοκαιρινά δε βγήκαν φέτος από τα ντουλάπια, ούτε ένα τόσο δα κοχύλι... Ακόμη και οι συνταγές είναι συνεχώς οι ίδιες. Τίποτα καινούριο που να αξίζει μάλιστα να καταγραφεί και στο blog. Το μόνο που φτιάχνω στο τσακίρ κέφι είναι ένα κέικ, άντε και ρυζόγαλο.

Το καλοκαίρι μας δεν ήταν όπως το περιμέναμε. Χρειάστηκε να αναβάλουμε το ταξίδι μας στην Κρήτη και ευτυχώς που οι γονείς μου ήταν Κατερίνη, οπότε μπορέσαμε να περάσουμε το καλοκαίρι όλοι μαζί, έστω για κάποιες μόνο μέρες, αφού οι ημέρες της άδειας είναι πάντα περιορισμένες για όλους. Κι όσο κι αν χάρηκα φέτος που οι γονείς μου ήταν στο πατρικό μας μόνιμα πια, δε διασκέδασα καθόλου τις ημέρες που το πατρικό μου ανακαινιζόταν. Μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο μαστόρια μπαινόβγαιναν, τοίχοι γκρεμίζονταν κι άλλοι χτίζονταν, πλακάκια και πατώματα ξηλώνονταν για να μπουν στη θέση τους καινούρια κι εμείς εκεί μέσα στο χάος, τη σκόνη, τη βρωμιά, τις μπογιές, τα μπάζα και τις κούτες σε ένα σπίτι κυριολεκτικά θερινό! Η κούραση, τα νεύρα και η θερμοκρασία είχαν χτυπήσει κόκκινο.

Όμως εδώ δεν θα σας δείξω εικόνες κούρασης, ιδρώτα, τρέλας και απόγνωσης. Προτιμώ τις όμορφες εικόνες, όχι γα να παραμυθιαστούμε όλοι μαζί ή γιατί βλέπω πάντα τα πράγματα θετικά (ας γελάσω), όχι φυσικά! Μα γιατί είμαι ευγνώμων που μπόρεσα να απολαύσω έστω κι αυτά κι ας μην καταφέραμε φέτος να κάνουμε πολλά, ούτε να μαζέψουμε ένα μικρό κομπόδεμα, ώστε να δραπετεύσουμε έστω για δυο μέρες. 

Μαζευτήκαμε λοιπόν στην Κατερίνη και απολαύσαμε ο ένας τον άλλον με ό,τι αυτό συνεπάγεται... δηλαδή με  πλούσια πρωινά στο μπαλκόνι και σπιτικά γλυκά, με μαμαδίστικες γεύσεις που είχα πολύ-πολύ καιρό να γευτώ, με γέλια και αστεία και τις φωνές των αγοριών που βρέθηκαν με τα ξαδέρφια τους και ξεσήκωσαν τη γειτονιά για μέρες...


Στήσαμε μια μικρή γιορτή για τα γενέθλια του ανιψιού μου, ένα μικρό πανηγυράκι με γεύσεις που αγαπούν τα παιδιά και πήγαμε βόλτα στις πηγές του Ολύμπου για πικ νικ και βουτιές σε νερά σμαραγδένια.


Οι κρυμμένες πηγές μέσα στο κατάφυτο βουνό, είναι τόσο αναζωογονητικά παγωμένες, που ξυπνούν κάθε σου κύτταρο.


Κάναμε μια ημερήσια εξόρμηση στην Χαλκιδική κι εκεί σταθήκαμε τυχεροί, αφού καταφέραμε να νοικιάσουμε μια βάρκα, ώστε να κάνουμε τον γύρο της Αμμουλιανής.


Για τα παιδιά ήταν η απόλυτη διασκέδαση. Όλη μέρα στη θάλασσα, σαν μικροί θαλασσοπόροι, πιάνοντας που και που το τιμόνι της μικρής βάρκας και κάνοντας βουτιές στα μαγικά νερά της Αμμουλιανής. Από τις καλύτερες στιγμές του φετινού καλοκαιριού!


Μα το καλοκαίρι τελείωσε - πιο γρήγορα θαρρείς - κι επιστρέψαμε όπως όλοι στη βάση μας. Τα σχολεία άνοιξαν εδώ κι έναν μήνα πια κι εμείς έχουμε δύο παιδιά πλέον στο Δημοτικό... Μεγάλωσε και ο μικρός μας Ορφέας, οπότε οι υποχρεώσεις, τα μαθήματα και οι δραστηριότητες όλο και αυξάνονται. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο ελεύθερος χρόνος όλο και περιορίζεται...

Είμαι όμως αισιόδοξη ότι θα καταφέρουμε να περάσουμε άλλη μια δημιουργική χρονιά μαζί! Μπορεί το Καλοκαίρι του '17 να τελείωσε, μα το Φθινόπωρο βρίσκεται εδώ και τα Χριστούγεννα δεν είναι μακριά, οπότε οι πιο δημιουργικές περίοδοι τώρα ξεκινούν!


Σας ευχαριστώ για κάθε σκέψη και θετικό σχόλιο. Σας ευχαριστώ που μου θυμίζετε ότι είναι καιρός να γράψω! Ευχαριστώ την φίλη που με το ανώνυμο μήνυμά της με ξύπνησε από το λήθαργο! Και σας ευχαριστώ κυρίως που, αν και δεν ήμουν συνεπής τον τελευταίο χρόνο, εσείς είστε ακόμη εδώ!

Σας αφήνω φίλοι αγαπημένοι μέχρι την επόμενη ανάρτηση, που θα είναι σίγουρα φθινοπωρινή! 

Litsa