Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Η μικρή βιβλιοθήκη ανανεώθηκε

Αγαπώ τα περιοδικά διακόσμησης και κατασκευών κι ενώ έχω πάψει πια να τα αγοράζω, αρνούμαι να ξεφορτωθώ όλα όσα έχω αγοράσει ήδη τα τελευταία χρόνια. Μου είναι απίστευτα χαλαρωτικό, όταν υπάρχει ελεύθερος χρόνος, να τα ξεφυλλίζω, παρόλο που τα χρόνια περνούν και οι τάσεις αλλάζουν χρόνο με το χρόνο.

Όλα αυτά τα περιοδικά (μαζί με λίγα βιβλία) βρίσκονται σε ένα μικρό έπιπλο, το οποίο έχω ονομάσει "βιβλιοθήκη". Έτσι όπως ήταν στοιβαγμένα όμως τα περιοδικά δεν με βόλευαν καθόλου. Εκτός αυτού "χτυπούσε" άσχημα στο μάτι μου η συνολική εικόνα του μικρού επίπλου.


Για να τακτοποιήσω, αλλά και να ταξινομήσω τα περιοδικά, αγόρασα χάρτινες λευκές θήκες (ένα πακέτο των πέντε) και με ένα χαρτί περιτυλίγματος, έντυσα την πλάτη τους, χρησιμοποιώντας απλή κόλλα.


Έτσι χώρισα και χώρεσα εύκολα τα περιοδικά στις θήκες, τις οποίες  έσπρωξα στο βάθος των ραφιών και μπροστά τους τοποθέτησα μικρά διακοσμητικά αντικείμενα.


Όλη η διαδικασία μου πήρε μόλις μία ώρα και με ικανοποίησε απόλυτα, αφού έτσι δείχνει τακτοποιημένο και με προσωπικότητα. Εκτός αυτού, αυτό το μικρό λίφτινγκ έδωσε έναν αέρα ανανέωσης στην γενική εικόνα του χώρου γύρω από το έπιπλο, αλλά και σε εμένα που βαριέμαι εύκολα... 


Ακόμη και οι πιο μικρές αλλαγές μπορούν να μας φτιάξουν τη διάθεση! 

Καλημέρα φίλοι αγαπημένοι!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Τρίτη 17 Μαΐου 2016

Μικρό Λευκό Κοχύλι

Το Μικρό Λευκό Κοχύλι είναι το πρώτο βιβλίο της αδερφής μου!


Την θυμάμαι σε διάφορες φάσεις της ζωής της να "δουλεύει" το κοχυλάκι της. Έγραφε κι έσβηνε, το έπιανε, το άφηνε, το έστελνε σ' εκδοτικούς και πάλι από την αρχή. Το κοχυλάκι αυτό, σαν όλα τα κοχύλια, πέρασε από χίλια κύματα. Μα ακόμη και στις πιο απογοητευτικές στιγμές, εκείνη πίστεψε στο κοχύλι της και δεν το πρόδωσε ποτέ. Και η αλήθεια είναι, ότι όλοι όσοι είμαστε κομμάτι της ζωής της, επίσης πιστεύαμε σε αυτό το μικρό κοχυλάκι... Ήταν απλά θέμα χρόνου και κατάλληλων συγκυριών, ώστε να το γνωρίσετε κι όλοι εσείς!

Έτσι έγινε λοιπόν κι ήταν απίθανη η στιγμή που το κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου, τρεις μήνες πριν. Μικρό και εύθραυστο, όμως τόσο δυνατό κι αξιοθαύμαστο, το μικρό λευκό κοχύλι, πήρε αμέσως θέση στην καρδιά μου και στο κομοδίνο μου. Βρίσκεται συνεχώς εκεί, πλάι μου, κάθε βράδυ.

Άργησε, άλλα έφτασε επιτέλους. Όμως είμαι πια εκπαιδευμένη και ξέρω ότι τα καλά αργούν!
Κρατώ στα χέρια μου έναν ... (instagram)


Το μικρό κοχύλι, άρχισε δειλά δειλά το ταξίδι του με πρώτο μεγάλο σταθμό την Αθήνα φυσικά. Στην παρουσίαση είδα πρόσωπα αγαπημένα και δέχτηκα τις πιο θερμές ευχές και αγκαλιές από όλους σας. Σας ευχαριστώ, είστε αλήθεια καταπληκτικοί!

Η συγκίνηση ήταν μεγάλη, ειπώθηκαν ιστορίες και λόγια συγκινητικά από όλους, μα εγώ είχα πάντα ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη μου. Καθόμουν περήφανη απέναντι από την αδερφή μου και απολάμβανα όσα άκουγα, μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι χαμογελούσα ακόμη και στις πιο ζόρικες ιστορίες... Κάποιοι θα με πέρασαν για τρελή, μα ήμουν απλά χαρούμενη, τόσο χαρούμενη, που ενώ η ξαδέρφη μου και η μαμά μου έκλαιγαν δίπλα μου από συγκίνηση, εγώ τις κοίταζα και χαζογελούσα σαν μεθυσμένη.

Η ημέρα της παρουσίασης ήταν υπέροχη, όμως η ημέρα που ακολούθησε θα μας μείνει αξέχαστη, αφού βρεθήκαμε οικογενειακώς στην Αθήνα, για πρώτη φορά! Ήρθαν τα ανίψια μου από Θεσσαλονίκη, πράγμα που έδωσε απίστευτη χαρά στα αγόρια μας και βέβαια ήρθε και η μαμά μου από Γερμανία, αφήνοντας άφωνη από έκπληξη την αδερφή μου. Βορειοελλαδίτες και φωνακλάδες βολτάραμε στο κέντρο της Αθήνας κι ευτυχώς ήταν μαζί μας η μικρή μας ξαδέρφη, που ζει χρόνια εδώ, οπότε μας ξενάγησε στις πιο όμορφες γειτονιές.

Πάντα εντυπωσιάζομαι όταν βρίσκομαι στο κέντρο. Πού αλλού αλήθεια μπορεί να πιει κανείς τον καφέ του κάτω από τη σκιά ενός βράχου ιερού, μιας ιστορίας χρόνων και χρόνων, μιας κληρονομιάς ασύλληπτης...;


Κι αφού γυρίσαμε το κέντρο, χαθήκαμε, ξαναβρεθήκαμε, φάγαμε, αράξαμε σε ωραία καφέ, βολτάραμε, μπήκαμε σε όλα τα μαγαζιά της περιοχής, πέσαμε τυχαία επάνω σε άλλους φίλους μου από Θεσσαλονίκη (χωριό η Αθήνα) και κάναμε χαμό (σαλονικιώτικο), επιστρέψαμε τελικά ξεθεωμένοι σπίτι, συνεχίζοντας με γιορτινή διάθεση και... παγωτά!

Μαμά και αδερφή χαζεύουν τις αντίκες
Για καφέ και γλυκό στης Μελίνας...

Ήταν όλο αυτό ένα υπέροχο διάλειμμα, που το χρειαζόμασταν όλοι!

♥♥♥

Όσο για το κοχυλάκι, το ταξίδι του δε σταμάτησε στην Αθήνα. Συνεχίζει, κάνοντας μια στάση στη Θεσσαλονίκη, όπου θα γίνει η επόμενη παρουσίαση, την Τετάρτη 18 Μαΐου και όσοι παρευρεθείτε, θα δείτε από κοντά να πραγματοποιείται το όνειρο ενός ανθρώπου, της αδερφής μου!


Για περισσότερες πληροφορίες ρίξτε μια ματιά εδώ (κλικ).

Καλό απόγευμα!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Δευτέρα 16 Μαΐου 2016

Μια ανοιξιάτικη σύνθεση για την τραπεζαρία

Κι αφού οι γιορτές πέρασαν και κατάφερα επιτέλους να μαζέψω τα πασχαλινά, ετοίμασα μια μικρή και απλή σύνθεση για την τραπεζαρία, μέχρι να αντικατασταθούν όλα από τα καλοκαιρινά. 
Η αλήθεια είναι, ότι αυτή την εποχή το σπίτι είναι στη χειρότερη φάση του. Ο καιρός είναι ζεστός, αλλά εγώ δεν έχω καταφέρει να μαζέψω ακόμη τα χαλιά, οπότε αν δεν τελειώσω με τις χοντρές και βαριές δουλειές, η διακόσμηση δεν αλλάζει!

Τα ράφια είναι ψιλοάδεια και το μόνο που στολίζει αυτή τη στιγμή το σπίτι είναι ένα βάζο με κλαδιά και με χαρακτήρα ανοιξιάτικο.


Πήρα ένα μεγάλο βάζο, το γέμισα με συνθετικά βρύα και τοποθέτησα στο κέντρο του ένα μικρότερο βαζάκι γεμισμένο με ρύζι, ώστε να σταθεροποιήσω τα κλαδιά. Στα δε κλαδιά, στερέωσα δύο πεταλούδες, ενώ γύρω από το βάζο έδεσα ένα κρεμαστό με ξύλινα μικρά λουλούδια. Έτοιμο.


Απλό και χαριτωμένο περιμένει τη σειρά του να αντικατασταθεί από λευκά βότσαλα, κοχύλια, καραβάκια και ό,τι άλλο τέλος πάντων μας παραπέμπει στην εποχή που ακολουθεί και που περιμένουμε πια με ανυπομονησία. 

Όλα στην ώρα τους όμως, οπότε απολαμβάνουμε ακόμη τις ανοιξιάτικες, φωτεινές ημέρες. Νομίζω ότι αυτή την περίοδο περισσότερο απ' όλα απολαμβάνω τα λουλούδια στο μπαλκόνι μας. Χαίρομαι με κάθε νέο μπουμπούκι, κάθε ανθισμένο λουλούδι, κάθε μικρό ώριμο καρπό, κάθε φιντανάκι που ξεπετάγεται καταπράσινο και γυαλιστερό. Αν είχαμε κήπο, εκεί θα περνούσα την ημέρα μου, παίζοντας με το φρέσκο χώμα, φυτεύοντας, φροντίζοντας, κλαδεύοντας, ποτίζοντας και πάει λέγοντας...

Προς το παρόν όμως, προσπαθούμε να βρούμε τρόπους, ώστε να κάνουμε λειτουργικό το μπαλκόνι μας, το οποίο είναι ακόμη παραμελημένο κι έχει μπει σε δεύτερη μοίρα, αφού προτεραιότητα έχει το εσωτερικό του σπιτιού και οι δουλειές της εποχής αυτής... Αχ!


Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε όμως, γι αυτό θα σας ευχηθώ καλή εβδομάδα με δυναμικό ξεκίνημα! Εγώ πάντως το χρειάζομαι...

Καλημέρα σε όλους εκεί έξω και με χαμόγελα!

Litsa


 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Τετάρτη 11 Μαΐου 2016

Το Πάσχα της καρδιάς μου

Το Πάσχα της καρδιάς μου δεν είναι ένα, είναι πολλά, συνεχόμενα και είναι όλα συγκεντρωμένα σε ένα μικρό χωριουδάκι του Νομού Σερρών. Εκεί όπου η μαμά μου ως μικρό αγοροκόριτσο έκανε τις ζαβολιές της και μάτωνε τα γόνατά της καβάλα στα ποδήλατα . Εκεί όπου πήγε σχολείο, εκεί όπου είναι η οικογένειά της, οι φίλοι της...
Το Πάσχα της καρδιάς μου βρίσκεται στα ροζιασμένα χέρια της γιαγιάς μου, της αγαπημένης μου Γαρυφαλιάς που μου χάρισε τ' όνομά της, την ώρα που τηγάνιζε τα ποντιακά οτία. Βρίσκεται στη σουσαμόπιτα της θείας Ντίνας και στα μουστοκούλουρα της θείας Νίκης. Βρίσκεται στα γέλια της μαμάς και των θειάδων μου όταν έβαφαν αυγά κι έψηναν τσουρέκια, την ώρα που η γιαγιά μου της απολάμβανε καθισμένη στο ντιβάνι της. Το Πάσχα της καρδιάς μου βρίσκεται στις ατελείωτες συζητήσεις, τα πειράγματα, τα μυστικά, τις φωνές με την αδερφή και τις ξαδέρφες μου την ώρα του πρωινού καφέ. Βρίσκεται στο θερμιδομετρητή που κρατούσε η ξαδέρφη μου, καθώς μετρούσε τις θερμίδες του σιμιγδαλένιου χαλβά. Βρίσκεται στα χαμόγελα των μικρών ανιψιών μου, που τώρα δουλεύουν ή σπουδάζουν. Τόσο μεγάλωσαν... Βρίσκεται στον Επιτάφιο, στην μικρή εκκλησιά όπου κάποτε έκανε Λειτουργία ο προπάππος μου, βρίσκεται στη νηστεία και τη σαββατιάτικη Μεταλαβή.

Βρίσκεται στη μαγειρίτσα και το φρικασέ της θείας μου, βρίσκεται στο ξενύχτι μετά την Ανάσταση. Βρίσκεται στους αγαπημένους φίλους, στα ξενύχτια μας και στο τουρνουά Ξερής (χαρτόμουτρα όλοι μας...). Δεθήκαμε από παιδιά και η κοινή μας τρέλα συνεχίζεται ακόμη και τώρα, παρόλο που βλεπόμαστε σπάνια πια.

Το Πάσχα της καρδιάς μου βρίσκεται στο ξημέρωμα που γύριζα σπίτι αθόρυβη. Μια μέρα έπεσα επάνω στο θείο μου: "Ωπ Λιτσάκι; Δεν μπορείς να κοιμηθείς; Κι εγώ δεν μπορώ, γι αυτό σηκώθηκα να ετοιμάσω το αρνί" μου είπε. "Που να του εξηγώ ότι τώρα μαζεύτηκα σπίτι" σκέφτηκα, οπότε με ένα απλό "ναι θείο" ξεμπέρδεψα και την έπεσα για ύπνο. Μα σε τρεις ώρες η μαμά μου ήταν πάνω από το κεφάλι μου, όπως κάθε Πάσχα, φωνάζοντας " έτοιμο το αρνί!" Ποιο αρνί ρε παιδιά; Πώς να κατεβεί το αρνί σε χάλια στομάχι; Άυπνη; "Να μην γύριζες πρωί σπίτι" έλεγε ορθά-κοφτά και βρίσκαμε όλα τα εγγόνια παρηγοριά στο χαμόγελο της γιαγιάς μας και στα μάτια της που μας κοίταζαν γεμάτα κατανόηση όταν ρωτούσε "Τι πουλί μ';". 

Ναι... εκεί βρίσκεται το Πάσχα της καρδιάς μου. Στο βουνό από αυγόφετες που έφτιαχνε κάθε πρωί η γιαγιά μου μετά το τέλος της νηστείας... Στο μικρό πέτρινο σπιτάκι που χωρούσε τόσους ανθρώπους. Σε όλα αυτά που μοιράστηκα με συγγενείς και φίλους στα Θερμά Σερρών. Κι ήθελα έτσι να 'ναι κάθε Πάσχα για τα παιδιά μας. Τέτοιες αναμνήσεις ήθελα να 'χουν. Γιατί το Πάσχα είναι μοίρασμα. Τα αυγά γίνονται πιο κόκκινα όταν τα βάφεις μαζί με αγαπημένους ανθρώπους, τα κουλούρια γίνονται πιο νόστιμα και τα τσουρέκια φουσκώνουν περισσότερο, όταν στην κουζίνα ακούγονται πολλές φωνές, ενώ παιδιά, ανίψια κι εγγόνια μπαινοβγαίνουν κάνοντας σαματά.

Είμαι ευγνώμων για κάθε Πάσχα που έζησα και μοιράστηκα στο αγαπημένο μου χωριό και προσπάθησα πολύ να είμαι πιστή στις παραδόσεις για να το θυμούνται αύριο-μεθαύριο τ' αγόρια, μα έχω την αίσθηση ότι δεν τα κατάφερα, γιατί ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη...

Παρόλο που ήξερα ότι φέτος δε θα πάμε πουθενά κι ότι θα κάνουμε Πάσχα για πρώτη φορά στην Αθήνα και μάλιστα μόνοι, αποφάσισα να στολίσω το σπίτι κι ας μην υπήρχε η διάθεση. 


Τα όμορφα και πολύχρωμα κοτοπουλάκια που έφτιαξε και μας χάρισε η Μάρια,
στόλισαν φέτος μια γωνιά του σπιτιού.

Έβαψα λίγα κόκκινα αυγά κι άφησα τα αγόρια να βάψουν τα χρωματιστά διασκεδάζοντάς το, έφτιαξα μαζί τους νηστίσιμα μπισκότα και νηστίσιμη κρέμα σοκολάτας χάρη στις φίλες food bloggers και τις συνταγές τους, έψησα και τσουρέκια, έψησα και γλυκά αγαπημένα. Πήγαμε εκκλησία, στον Επιτάφιο μα και στην Ανάσταση, τσουγκρίσαμε αυγά, όλα τα κάναμε, μα ένιωθα ότι δεν ήταν αρκετά κι ας ήταν τα παιδιά χαρούμενα... 

Βάφοντας αυγά
Η νηστίσιμη κρέμα της Αναστασίας και τα μπισκότα από το βιβλίο της Αθηνάς
Μικρές pavlova που ετοιμάσαμε μαζί με τον Φαίδωνα

Και πάνω που ήμασταν έτοιμοι για μια μικρή εξόρμηση, να γνωρίσουμε τις γύρω περιοχές, "ήρθε" μια ψύξη στην πλάτη να με καθηλώσει, ενώ παράλληλα ο Ανδρέας έπεσε στο κρεβάτι λόγω της μέσης του. Ραμολιμέντα έτσι; Όχι απλά δεν πήγαμε εκδρομή, ούτε μέχρι το περίπτερο δεν ήμασταν σε θέση να πάμε...
Κάποια στιγμή, με το πέρασμα των ημερών, όταν αρχίσαμε λίγο να ισιώνουμε, μπήκαμε στην κουζίνα με τα παιδιά (μέχρι εκεί μπορούσαμε να πάμε), να φτιάξει ο καθένας τα δικά του, έτσι για χαρά. Γιατί το μαγείρεμα είναι διασκεδαστικό και κάθε φορά που ζητάω από τα παιδιά να με βοηθήσουν να φτιάξουμε ένα γλυκό, πετούν τη σκούφια τους!


Παρόλο τον πόνο μου, χάζευα καθημερινά τις εικόνες σας σε instagram και facebook, από τις δικές σας διακοπές, τις εξορμήσεις σας, τις βόλτες, από τα καλούδια που φτιάξατε, από τις όμορφες στιγμές σας! Ευτυχώς που γεμίσατε το timeline μου με χαρά, χρώμα και λουλούδια!

Φίλοι αγαπημένοι μ' αυτά και μ' αυτά ούτε Χρόνια Πολλά δεν ευχήθηκα.
Χρόνια Πολλά σε όλους και καλή επιστροφή στην καθημερινότητα. Λίγο έμεινε...
Εμείς τα ξαναλέμε σύντομα!
Καλημέρα

Litsa


 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook