Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Όταν συγχωρείς...

Πριν μέρες είδα ένα βιντεάκι και ταράχτηκα. Δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου και απέφευγα να το παρακολουθήσω ξανά. Εχθές, παρά το ότι με κάνει να νιώθω άβολα, αποφάσισα να το ξαναδώ. Παρατήρησα μάλιστα λεπτομέρειες που δεν είχα δει την πρώτη φορά. Ρίξτε του μια ματιά (εδώ), για να καταλάβετε σε τι αναφέρομαι.

Φυσικά και δεν γνωρίζω πολλά για το συμβάν στο βίντεο, ούτε ξέρω γιατί εξελίχθηκαν έτσι τα γεγονότα. Αυτό που βλέπω εγώ, η ιστορία που βλέπω να εκτυλίσσεται, έχει ως εξής: κάπου στην Πορτογαλία, κατά τη διάρκεια ή μετά τη λήξη ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, ένας μπαμπάς φροντίζει και περιποιείται τους δύο ανήλικους γιους του. Κάτι λέει σε έναν αστυνομικό, εκείνος τα παίρνει στο κρανίο (κυριολεκτικά) και με το γκλοπ, με κλωτσιές και γροθιές, σπάει στο ξύλο τον πατέρα μπροστά στα έντρομα μάτια των παιδιών του. Δύο τρεις μπουνιές έφαγε μάλιστα και ο παππούς τους, όταν προσπάθησε να σταματήσει τον αστυνομικό. 
Αυτό που με συγκίνησε βαθιά, ήταν ο μικρούλης γιος και η αντίδρασή του. Το σοκαρισμένο παιδί τσιρίζει, γιατί δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς έχει συμβεί (κανείς δεν κατάλαβε άλλωστε...). Αν κοιτάξετε προσεκτικά, θα δείτε ότι το παιδί την ώρα που πίνει νερό είναι στεγνό, ενώ όταν απομακρύνεται από τον μπαμπά του και βρίσκεται στην αγκαλιά ενός άλλου αστυνομικού που προσπαθεί να το καθησυχάσει, είναι το παντελόνι, ανάμεσα στα πόδια του, βρεγμένο... Μπορείτε να φανταστείτε τι τράβηξαν αυτά τα παιδιά που από το πουθενά είδαν τον πατέρα τους να ξυλοκοπείται; 
Αυτός ο μικρούλης λοιπόν, δε θα ξεχάσει ποτέ εκείνη την ημέρα και την επίθεση στον πατέρα του, όπως δεν ξεχάσαμε ποτέ εγώ και η αδερφή μου κάτι ανάλογο...

Πριν χρόνια, πολλά χρόνια, αρχές καλοκαιριού ήταν θυμάμαι, η μαμά μου αποφάσισε να μας πάει στο πανηγύρι ενός χωριού, κάπου στο νομό Σερρών. Επιβιβαστήκαμε στο αμάξι εγώ (εννιά χρονών τότε) και η αδερφή μου (λίγο μεγαλύτερη) στο πίσω κάθισμα, η ξαδέρφη μας (δεκαέξι χρονών), στο κάθισμα του συνοδηγού και η μαμά μου στο τιμόνι.
Δεν θυμάμαι και πολλά από τη διαδρομή, μόνο ότι η ημέρα ήταν ηλιόλουστη και ότι περνούσαμε μέσα από τα διάφορα μικρά χωριουδάκια, μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Κάποια στιγμή, καθώς διασχίζαμε ένα από τα χωριά, η μαμά μου πάτησε απότομα φρένο και έκανε έναν μικρό ελιγμό. Ένα πιτσιρίκι, γύρω στα τέσσερα θα ήταν, είχε ξεφύγει από την προσοχή των γονιών του και έτρεξε προς το δρόμο, κατά πάνω μας. Σαν από θαύμα, λίγο πριν, είχαμε συναντήσει στο δρόμο κότες, οπότε η μαμά μου χρειάστηκε να ακινητοποιήσει το αμάξι. Ξεκινώντας και πάλι κι ενώ δεν είχε προλάβει να αυξήσει ταχύτητα, ο μικρός εμφανίστηκε από το πλάι. Οι ρόδες του αυτοκινήτου πέρασαν ξυστά από το παιδί, το οποίο άρχισε να κλαίει τρομαγμένο. Η μαμά του, που άκουσε το φρενάρισμα, σωριάστηκε αμέσως από την τρομάρα της και ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται, άλλοι στο παιδί κι άλλοι στην μητέρα του, ενώ η μαμά μου, είχε κατέβει στο μεταξύ από το αμάξι έντρομη, να δει αν έπαθε τίποτα το πιτσιρίκι. Ευτυχώς όλα καλά, αλλά επικρατούσε αναστάτωση. Κοίταζαν όλοι καλά το παιδί, να δουν αν έπαθε κάτι, εκείνο έκλαιγε κι εμείς, τα τρία κορίτσια, καθόμασταν ακόμη στο αμάξι και κοιτάζαμε παγωμένες.
Ο μπαμπάς του παιδιού καθόταν στο καφενείο, στην άλλη πλευρά του δρόμου και ξαφνικά είδα από απέναντι να καταφτάνει ένας άντρας αφηνιασμένος. Γύρισε η μαμά μου ανυποψίαστη προς το μέρος του κι εκείνος, όπως ερχόταν με φόρα, πήδηξε στον αέρα κάνοντας ένα ψαλίδι και με το ένα του πόδι την κλώτσησε δυνατά στο στέρνο, δίχως να ακούει κανέναν από όσους του έλεγαν ότι δε συνέβη τίποτε σοβαρό, δίχως καν να ρίξει πρώτα μια ματιά στο παιδί του, να δει αν ήταν καλά. Ήταν εκτός εαυτού κι έτσι όπως χτύπησε την μαμά μου, την πέταξε με φόρα προς τα πίσω κι εκείνη προσγειώθηκε με δύναμη, πρώτα στους αγκώνες της κι έπειτα στην πλάτη της. Εγώ και η αδερφή μου, που παρακολουθούσαμε από το πίσω τζάμι του αυτοκινήτου την μαμά μας να χτυπάει με ορμή στην άσφαλτο, φωνάζαμε και κλαίγαμε σε κατάσταση πανικού. Η ξαδέρφη μου βγήκε από το αμάξι κι έκλεισε την πόρτα πίσω της. Όσο η μαμά μου κείτονταν στο δρόμο, ο άντρας που τη χτύπησε πλησίασε το αυτοκίνητο και πάλευε να ανοίξει την πόρτα, για να προσεγγίσει εμένα και την αδερφή μου. Η ξαδέρφη μου και άλλοι άνθρωποι που ήταν εκεί, προσπαθούσαν να τον συγκρατήσουν, ενώ εκείνος έβριζε και τους έσπρωχνε με μανία. Εμείς τσιρίζαμε με απόγνωση, σαν το αγόρι στο βίντεο, ανήμπορες να βοηθήσουμε την μαμά μας και μη γνωρίζοντας αν ήταν καλά. Τελικά οι υπόλοιποι μάζεψαν τον άντρα άρον άρον και τον απομάκρυναν από το αυτοκίνητο. Οι γυναίκες είχαν σηκώσει στο μεταξύ την μαμά μου από το έδαφος και μια κυρία μας πήρε σπίτι της για να μας φροντίσει. Καθίσαμε κλαίγοντας στην τραπεζαρία της, ακόμα θυμάμαι το στρογγυλό τραπέζι με το μπεζ-καφέ τραπεζομάντιλο. Νομίζω πως είχε και σχέδια κεντημένα με χρυσή κλωστή. 
Η γυναίκα μας πρόσφερε νερό κι έπειτα περιποιήθηκε τους χτυπημένους αγκώνες της μαμάς μου, η οποία έκλαιγε από το σοκ και τον πόνο. Οι πληγές ήταν μεγάλες και το αίμα έτρεχε, αλλά η μαμά μου ήταν στα χαμένα, δεν είχε συνειδητοποιήσει τι ακριβώς της συνέβη. Εγώ έκλαιγα ασταμάτητα και την ρωτούσα "είσαι καλά μαμά, είσαι καλά;", δίχως να ξεκολλάω από δίπλα της κι ένιωθα ανασφάλεια που δεν μου απαντούσε, έτσι σοκαρισμένη που ήταν. Η κυρία που την φρόντισε μου έλεγε συνέχεια "μη στεναχωριέσαι, καλά είναι η μαμά, χτύπησε λίγο τα χέρια της...". 
Όταν συνήλθαμε λίγο και όταν η μαμά μου ήταν πια σε θέση να οδηγήσει, μπήκαμε στο αμάξι και επιστρέψαμε στο χωριό, στο πατρικό της σπίτι. Ο μπαμπάς μου έλειπε μαζί με τον θείο μου κι όταν επέστρεψαν, αντίκρισαν μια γυναίκα πληγωμένη (σωματικά και ψυχικά) και τρία παιδιά τρομαγμένα και σοκαρισμένα. Δίχως δεύτερη σκέψη, ο μπαμπάς μου και ο θείος μου μπήκαν στο αυτοκίνητο και κατευθύνθηκαν προς το χωριό που έγινε το συμβάν. Φυσικά δεν βρήκαν τον άντρα που μας επιτέθηκε, ρώτησαν τους πάντες ψάχνοντάς τον, αλλά οι κάτοικοι τον είχαν φυγαδεύσει. Ευτυχώς, γιατί διαφορετικά, τώρα που το σκέφτομαι, δεν θα είχε καλή κατάληξη η ιστορία αυτή. 
Όσο εκείνοι έλειπαν, ήρθαν στο σπίτι μας δύο άντρες και έφεραν το ρολόι της ξαδέρφης μου. Της είχε πέσει από τον καρπό την ώρα που προσπαθούσε να εμποδίσει τον πατέρα του παιδιού να ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου. Εξέφρασαν τη λύπη τους για ό,τι συνέβη, μα δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες. Ακόμη απορώ πώς βρήκαν το σπίτι και πού ήξεραν ποιοι είμαστε...

Μήνες αργότερα ξανασυναντήθηκαν στο δικαστήριο, αφού η μαμά μου του έκανε μήνυση. Πήγε με τον μπαμπά μου στη δίκη, αλλά εκεί συνάντησε την μητέρα του άντρα που της επιτέθηκε. Η μάνα του την παρακαλούσε με δάκρυα στα μάτια, ν' αποσύρει την μήνυση, γιατί αλλιώς θα διαλυόταν η οικογένεια του γιου της. "Μάνα είσαι" της έλεγε "και με καταλαβαίνεις κορίτσι μου, σε παρακαλώ". Εκείνος, ζητούσε συγνώμη και με σκυμμένο το κεφάλι περίμενε την απόφαση. Η μαμά μου, που δεν υπήρξε ποτέ της σκληρή τελικά,  δεν μπόρεσε ν' αντισταθεί στα δάκρυα της άλλης μάνας και απέσυρε τις κατηγορίες. Το δικαστήριο δεν έγινε ποτέ και ο τύπος τη γλίτωσε... Εκείνος, που με τόση ευκολία χτύπησε μια γυναίκα, που προσπάθησε να επιτεθεί και στα παιδιά της (ακόμη απορώ, τι θα έκανε αλήθεια, αν κατάφερνε ν' ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου...), μη γνωρίζοντας τι πραγματικά έγινε, αδιαφορώντας για το δίκαιο και το άδικο, την έβγαλε καθαρή! 
Εμείς, τη βγάλαμε με αναμνήσεις που φέρνουν σφίξιμο στο στομάχι, ταχυπαλμίες και θυμό που κάνει το αίμα μας να βράζει, κάθε που θυμόμαστε την ιστορία. Η δε μαμά μου, απόκτησε έναν μόνιμο πόνο στο στέρνο και το στήθος από το δυνατό χτύπημα. Μια ευαισθησία η οποία, με κάθε αλλαγή του καιρού, με κάθε κρύωμα, την έκανε να παραπονιέται. Ο γιατρός που εξέτασε τότε το μελανιασμένο στέρνο της, της είχε πει, πως ήταν τυχερή που ο άντρας εκείνος φορούσε πλαστικές παντόφλες όταν τη χτύπησε. Αν φορούσε παπούτσια ή ακόμη χειρότερα, σκαρπίνια, πιθανότητα να ήταν πολύ σοβαρά τα πράγματα...

Σκέφτομαι ότι η μαμά μου τότε ήταν τριντατριών, μικρότερη από ότι είμαι εγώ σήμερα. Προσπαθώ να βάλω τον εαυτό μου στη θέση της και με πιάνει πανικός. Μακριά από το σπίτι της, δίχως τον άντρα της, με τρία ανήλικα κορίτσια στο αυτοκίνητο, μεταξύ αγνώστων, έζησε τον απόλυτο παραλογισμό και δεν κατάλαβε ποτέ γιατί. Είναι φορές που με "βλέπω" εκεί, στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου να κλαίω απεγνωσμένα κι έπειτα στη φαντασία μου, πετάγομαι από το αυτοκίνητο και ορμάω σ' εκείνον σα λυσσασμένο σκυλί! Μόνο έτσι καταλαγιάζει λίγο ο θυμός μου, μόνο όταν δίνω στην ιστορία το τέλος που με ικανοποιεί. 

Δεν ξέρω αν εγώ θα τον συγχωρούσα, ούτε αν θα με συγκινούσαν τα δάκρυα της μητέρας του, γιατί το έζησα από την πλευρά του παιδιού και όχι του γονιού (κι ας έγινα γονιός πια). Μα θαυμάζω την μαμά μου για το μεγαλείο της ψυχής που έδειξε τότε στο δικαστήριο. Διότι η συγχώρεση θέλει μεγαλύτερη ψυχή απ' ότι η τιμωρία.

Καλημέρα φίλοι αγαπημένοι κι αν σήμερα βάρυνα το κλίμα, δεν ήταν σκοπός μου. Ήθελα μόνο να μοιραστώ μια ιστορία, που θα μείνει χαραγμένη μέσα μου για πάντα και την οποία ξανάζησα απ' την αρχή, μέσα από τον τρόμο του πιτσιρίκου στο βίντεο.

via

Καλή σας μέρα εκεί έξω!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Παρασκευή 22 Μαΐου 2015

Διακόπτες με προσωπικότητα

Το Πάσχα, όταν βρισκόμασταν Κρήτη, μία από τις ημέρες που κάναμε ωραίο παρεάκι και καταβροχθίζαμε κάτι μεζεδάκια στο σπίτι του κουνιάδου μου, παρατήρησα από μακριά, ότι στις πρίζες και τους διακόπτες υπήρχαν σχέδια. Από απόσταση έμοιαζαν με ζωγραφιές, αλλά όταν ρώτησα, μου είπαν ότι είναι αυτοκόλλητα. Ενθουσιάστηκα! Δεν το έβγαλα από το μυαλό μου, αλλά μόλις τώρα, σχεδόν ενάμιση μήνα μετά, κατάφερα να πάω στο μεγάλο παιχνιδομάγαζο. ώστε να τα προμηθευτώ.
Πιθανότατα να τα γνωρίζετε οι περισσότεροι, εγώ όμως δεν τα είχα ανακαλύψει ως τώρα.


Με είχαν προετοιμάσει, ότι θέλουν προσοχή την ώρα που τα κολλάς, γιατί αν κολλήσουν σε λάθος σημείο, δύσκολα τα επαναφέρεις... Έτσι την πάτησα στην πρώτη μου προσπάθεια. Τελικά βέβαια τα κατάφερα, αλλά με διπλάσιο κόπο και υπομονή (που δεν την έχω, οπότε έβριζα από μέσα μου).
Έμαθα όμως από το πάθημά μου, οπότε τα υπόλοιπα αυτοκόλλητα τα έκοψα, ώστε να κολλάω το καθένα ξεχωριστά.


Κατά τ' άλλα η διαδικασία είναι πολύ απλή. Σε καθαρή επιφάνεια τοποθετείς το αυτοκόλλητο με τη βοήθεια της διαφάνειας, το πιέζεις καλά με ένα αντικείμενο (χάρακα, κέρμα, ψαλίδι, ό,τι βρεις) και αφαιρείς τη διαφάνεια προσεκτικά. 


Τα πρώτα αυτοκόλλητα που κόλλησα, ήταν αυτά στο δωμάτιο των αγοριών και βέβαια ήταν αυτά που με δυσκόλεψαν πολύ. Αυτό το κοριτσάκι και η κούνια του, μου έσπασαν κυριολεκτικά τα νεύρα, αφού στο τέλος είχαν γίνει κουβάρι. Κομματάκι-κομματάκι τα ξεχώρισα και πάνω που έλεγα θα το πετάξω, τελικά κατάφερα να το ξεμπερδέψω, δίχως να καταστραφεί.


Είχα βεβαίως και τον μικρό επιθεωρητή από δίπλα, που με παρακολουθούσε με προσοχή...
Τελικά άξιζε τον κόπο, αφού νομίζω ότι αυτό το μοτίβο, με τα παιδάκια και το δέντρο, είναι το αγαπημένο μου!


Τα επόμενα ήταν πιο εύκολα, αφού είχα μάθει πια τα κόλπα, οπότε η διαδικασία μου φάνηκε πιο απλή. Έτσι, στην κρεβατοκάμαρα οι διακόπτες στολίστηκαν με κλουβιά και πουλιά, ενώ στο σαλόνι κόλλησα ένα φωτιστικό δρόμου.


Στον μπλε τοίχο δεν φαίνεται πολύ καλά το μαύρο αυτοκόλλητο, αλλά με εκνευρίζει εκεί ένα αντιαισθητικό καλώδιο, οπότε το φωτιστικό τραβάει τα βλέμματα επάνω του και μένει αδιάφορο το καλώδιο.


Η αλήθεια είναι ότι πολύ τους χάρηκα τους ανανεωμένους διακόπτες. Με έναν απλό τρόπο απέκτησαν προσωπικότητα και το καλύτερο είναι, ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί κανείς να αφαιρέσει τα αυτοκόλλητα. Το δε μέγεθός τους είναι διακριτικό, οπότε το αποτέλεσμα είναι πολύ φίνο. Τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα!

Σαββατοκύριακο αγαπημένοι! Το προτελευταίο του Μαΐου και ειλικρινά, αναρωτιέμαι πότε πέρασε κι αυτός... Πότε; 
Τέλος πάντων. Ένα βήμα τη φορά, γι αυτό και προς το παρόν, σας εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο.

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Δευτέρα 18 Μαΐου 2015

Μικρές ανανεώσεις

Ε, λοιπόν, η εποχή αυτή όσο όμορφη είναι, είναι τόσο κι άλλο τόσο κουραστική κι εκνευριστική. 
Είναι όλες αυτές οι δουλειές που πρέπει να γίνουν, είναι οι απότομες ζέστες που σε αναγκάζουν να ψάχνεις τα ελαφριά σου ρούχα, είναι τα χαλιά που από τη μια μέρα στην άλλη τα νιώθεις βρώμικα και περιττά, είναι η μέση που πονάει από τα βάρη και το σκύψιμο, είναι τα παιδιά που θέλουν τα δικά τους, είναι η σχολική χρονιά που πλησιάζει προς το τέλος της και προσπαθείς να εμψυχώσεις τον εαυτό σου να κάνει λίγη υπομονή ακόμη, αχ είναι πολλά!
Σε αυτές τις περιπτώσεις κάνω "ντου" κυριολεκτικά. Συνήθως κάνω τέτοιες δουλειές τα Σαββατοκύριακα, που μπορεί ο Ανδρέας να βγει με τα παιδιά μια μεγάλη βόλτα, ώστε να μην είναι μες στα πόδια μου. 
Έχω κάνει από πριν στο μυαλό μου ένα καλό χρονοδιάγραμμα, φοράω την κατάλληλη ενδυμασία, κρατάω τον απαραίτητο εξοπλισμό και μόλις τα αγόρια κλείσουν πίσω τους την πόρτα και μείνω μόνη, είμαι σαν την τρελή και το μόνο που σκέφτομαι είναι "ντου ρε ντουουουου" (με αλαλαγμούς). Χαχα ναι, όλα αυτά, για να κάνω τις ανοιξιάτικες δουλειές, οι οποίες για κάποιο λόγο, μου φαίνονται πιο απαιτητικές από τις φθινοπωρινές!
Όταν πριν μια εβδομάδα τελείωσα με τις μεγάλες αλλαγές και έστρωσα επιτέλους τα καλοκαιρινά, στάθηκα να τα θαυμάσω όλα από μακριά! Καλοστρωμένα και μοσχοβολιστά, έδωσαν μια νότα φρεσκάδας στο σπίτι, μέχρι... που γύρισαν τα παιδιά και από τον ενθουσιασμό τους άρχισαν να τρέχουν, να χοροπηδάνε και να πετάνε τα μαξιλάρια. 


Τους μάλωνα, γιατί ήθελα να χαρώ ακόμα λίγο τον κόπο μου, αλλά παρόλα τα "μη" και τα "πάρτε τα πόδια από εκεί", η αλήθεια είναι ότι τους ένιωθα απόλυτα...
Όταν "φεύγουν" τα χαλιά, το σπίτι μοιάζει τεράστιο! Οι επιφάνειες λείες και λαμπερές, τα χρώματα πιο φρέσκα και φωτεινά, οι μπαλκονόπορτες ανοιχτές, το αεράκι απαλό και το καλοκαιράκι προ των πυλών!

Ο Ανδρέας καθάρισε το τζάκι κι έβαλα εκεί τα κεριά ν' ανάβουν, να μας κρατούν συντροφιά τις καλοκαιρινές βραδιές που πλησιάζουν. Έχω την εντύπωση ότι οι νύχτες εδώ στην Αθήνα θα μυρίζουν έντονα γιασεμί, αν κρίνω από τις ευωδιές που με συνεπαίρνουν στα σοκάκια της πόλης. Μυρίζει παντού λεμόνι, ειδικά τα πρωινά, πριν ξυπνήσει για τα καλά η πόλη. 


Το τραπέζι μας πλέον, το διακοσμούν τα κηροπήγια που έφτιαξε η ξαδέρφη μου από λευκό γύψο. Τον έριξε σε θήκες σιλικόνης, αυτές που κανονικά προορίζονται για κέικ, αλλά με λίγη φαντασία, φτιάχνει κανείς κι άλλα πράγματα! Ακόμη και διακοσμητικές καρδιές.


Τόσο όμορφα! Μαζί τους και το μεταλλικό κηροπήγιο, το οποίο διακοσμούσε το παιδικό μου δωμάτιο πριν πολλά χρόνια, όταν ζούσα ακόμη στην Γερμανία. Τόσο ξεχωριστό, τι κι αν έχασε τη λάμψη του;


Κι αφού οι χοντρές δουλειές τελείωσαν, είναι πια καιρός να απολαύσουμε την άνοιξη, έστω κι αν κοντεύει να περάσει.
Τώρα κάνω σχέδια για το μπαλκόνι, με το οποίο έχουμε ασχοληθεί ελάχιστα. Παρόλα αυτά, τα λουλούδια μας το παλεύουν. Η μικρή μου Ομορφούλα, την οποία αγόρασα από τη λαϊκή, άνθισε και προς μεγάλη μου έκπληξη, μου προέκυψε τρίχρωμη: κοκκινοπορτοκαλοκίτρινη. Όνομα και πράγμα η Ομορφούλα μας!


Και μέχρι να μπουν όλα σε μια σειρά, μέχρι να τελειώσουν οι δουλειές και οι υποχρεώσεις, μέχρι να καταφέρω να συμμαζέψω το μυαλό μου που ταξιδεύει, θα χάνομαι, μα θα 'μαι πάντα εδώ τριγύρω!

Καλή εβδομάδα φίλοι αγαπημένοι!

Litsa


 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Μέρες ξεγνοιασιάς

Η επίσκεψη του μπαμπά μου από Γερμανία, τα γενέθλια του ανιψιού μου και το τριήμερο που προέκυψε εξαιτίας της Πρωτομαγιάς, μας έδωσαν την αφορμή που ψάχναμε, ώστε να ανηφορίσουμε στη μικρή πατρίδα και να συγκεντρωθούμε όλοι μαζί και πάλι, σε ένα κτήμα, κάπου στην περιφέρεια της Κατερίνης. 
Ο Όλυμπος όμορφος, χιονισμένος και επιβλητικός, τόσο γοητευτικός, που τράβηξε όλα τα βλέμματα επάνω του, μέχρι που αρχίσαμε να μαζευόμαστε σιγά-σιγά. Οι αγκαλιές σφιχτές, τα φιλιά σβουριχτά, τα χαμόγελα πελώρια και η χαρά ολοφάνερη!


Κι έπειτα ήταν και τα παιδιά μας! Τα παιδιά μας... Πολύχρωμες κουκκίδες μέσα στο απέραντο πράσινο, έπαιζαν, φώναζαν, μάλωναν, αγωνίζονταν με τα ποδήλατά τους, σε μια προσπάθεια να καλύψουν το χαμένο χρόνο και νομίζω πως η αδερφή μου αποτύπωσε υπέροχα τις σχέσεις μεταξύ τους.


Και είναι πραγματικά αστείο αυτό που συμβαίνει όταν συναντιόμαστε όλοι μαζί! Καθένας βγάζει το άχτι του στο παιχνίδι, στο φαγητό, στο γέλιο, στο τρέξιμο, στο παγωτό, στα πειράγματα, στα αστεία, ακόμη και στο βρίσιμο. Ξέρεις πως ό,τι κι αν πεις, ό,τι κι αν κάνεις, δε θα παρεξηγηθείς, δε θα σε κοιτάξει κανείς παράξενα, δε θα γουρλώσει κανείς τα μάτια από έκπληξη. Το πολύ πολύ να γίνεις το επίκεντρο και ο περίγελος της παρέας, μα και απόλυτα αποδεκτός...


Στο πατρικό τα τριαντάφυλλα μας περίμεναν και φέτος στο παράθυρο της κουζίνας, χαρισμένα από τον μπαμπά και διαλεγμένα με προσοχή και φροντίδα από τις τριανταφυλλιές μας.


Τα παιδιά, μόλις πατούν το πόδι τους στο σπίτι εκείνο, νιώθουν την ίδια ελευθερία με εμάς. Το έχουν συνδυάσει απόλυτα με το καλοκαίρι, την ξεγνοιασιά, το παιχνίδι, τους παπούδες και τα ξαδέρφια τους. Οι φωνές τους μας παίρνουν το κεφάλι, αλλά ειδικά αυτό το τριήμερο δεν τους κάναμε ούτε μία παρατήρηση. Τους αφήσαμε να βγάλουν όλη τους την αγάπη και την ενέργεια. 
Ακόμη και στο πάρκο (το τόσο αγαπημένο), δεν είπαμε τίποτα, όταν τους αντικρίσαμε ξαφνικά ξυπόλυτους, κλέβοντας ο ένας τα παπούτσια του άλλου.
Τελικά, μία σωρός από μπλε αθλητικά (βρωμο)πάπουτσα, αποδεικνύει ότι... boys will be boys! Τι να λέμε;


Φυσικά οι ημέρες πέρασαν γρήγορα και την ημέρα της επιστροφής είχα την αίσθηση ότι θα μπούμε στο αυτοκίνητο και σε μία ώρα θα είμαστε στο σπίτι μας. Τα δεδομένα όμως άλλαξαν κι ας μην το συνήθισα ακόμη... Χρειαστήκαμε κοντά πέντε ώρες μέχρι την Αθήνα, μαζί με δύο στάσεις. Η πρώτη μας στάση ήταν στα Τέμπη, στα οποία δεν είχα πάει εδώ και πολλά χρόνια, από τότε που η κρεμαστή γέφυρα ήταν ακόμη "κινούμενη". Θυμάμαι πόσο διασκεδαστικό ήταν να περπατώ επάνω της κι εκείνη να κουνιέται με ένα απλό τράνταγμα ή με ένα ελαφρύ αεράκι. 


Τώρα πια η γέφυρα είναι σταθερή, μα η ομορφιά της κοιλάδας των Τεμπών παραμένει απερίγραπτη. Ο Πηνειός "φουσκωμένος" από τις πολλές βροχές των τελευταίων μηνών, το τοπίο καταπράσινο, τα άγρια κρίνα έτοιμα ν' ανθίσουν και τα δέντρα πελώρια κι επιβλητικά. 


Κάτω από το εκκλησάκι της Αγ. Παρασκευής, τα νερά ήταν κρυστάλλινα σαν ψεύτικα. 
Κι ήταν ο ήλιος τόσο ζεστός και λαμπερός, που σου 'κανε  όρεξη να βουτήξεις τα πόδια σου, τα οποία πιθανότατα να κοκάλωναν στο λεπτό αν το τολμούσα, αφού τα νερά εκεί είναι παγωμένα.


Μπήκαμε με τα παιδιά στη στοά, ν΄ανάψουμε ένα κεράκι και να πιούμε λίγο νερό από την πηγή. Καθώς κατηφορίζαμε και σκύβαμε όλο και περισσότερο, μέχρι που χωρούσαμε πια με το ζόρι, ήταν και οι δύο εκστασιασμένοι! Και πάνω που πάει να σε πιάσει πανικός από το σκοτάδι, την υγρασία και τη "στενωσιά", ανοίγει πάλι η στοά και βλέπεις μπροστά σου την πηγή. 
Θυμάμαι τότε που κατέβαινα με την μαμά μου, μου φαινόταν η διαδρομή προς την πηγή τόσο μακρινή και περιπετειώδης! Στην πραγματικότητα είναι πολύ σύντομη, αλλά όταν είσαι παιδί μοιάζουν όλα υπερβολικά και μεγάλα. Έτσι και τα αγόρια τώρα, ζούσαν τη δική τους περιπέτεια!


Φτάνοντας στην Αθήνα, το πρώτο που έκανα ήταν να ποτίσω τα ταλαιπωρημένα φυτά μου και να βάλω στο βάζο το μοσχοβολιστό μπουκέτο από κλαδιά ακακίας, που μου χάρισε ο μπαμπάς μου την ώρα που φορτώναμε τα πράγματα, αλλά και τα τριαντάφυλλα, κομμένα από τις αγαπημένες τριανταφυλλιές της μαμάς μου. Η λιλά τριανταφυλλιά είναι η αδυναμία μας.


Και τώρα; Τώρα μπαίνουμε σε τελική ευθεία... Σε έναν μήνα τα σχολεία θα κλείσουν. Ο καιρός έχει ήδη αρχίσει να ζεσταίνει επικίνδυνα κι εμείς που ζούμε τις εποχές για πρώτη φορά στην Αθήνα, νιώθουμε έντονα τις διαφορές. Ε ναι, 34 βαθμούς την πρώτη εβδομάδα του Μάη είναι κάτι που δεν είχα ξαναζήσει...

Και για να μην περάσει ανεκμετάλλευτος ο καιρός μέχρι να ξαναβρεθούμε με τα ξαδέρφια, θέσαμε στόχους μεταξύ μας. Υπογράψαμε συμβόλαια και συμφωνητικά, βάλαμε υπογραφές και δώσαμε τα χέρια.  


Κάνουμε όνειρα φυσώντας πικραλίδες, για ένα καλοκαιράκι πλούσιο σε εκδρομές, όμορφες παρέες, νέα μέρη, εξερευνήσεις και χαλαρές στιγμές. Κι αν καταφέρουμε μόνο τα μισά, δεν πειράζει, φτάνει που ακόμα ονειρευόμαστε... Το ΄πε άλλωστε και ο αγαπημένος Walt Disney: "If you can dream it, you can do it!".

Καλημέρα και καλή εβδομάδα φίλοι αγαπημένοι!

Litsa

Υ.Γ. το νου σας... Ξέρετε εσείς!


 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook