Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Όλη μου η διάθεση σε έναν πίνακα

Διανύουμε τις τελευταίες μέρες του Φλεβάρη και λίγο πριν εκπνεύσει, είπα να τον αποχαιρετήσω με χρώματα ανοιξιάτικα. Ελπίζω μόνο όπως θα φεύγει, να πάρει μαζί του και το χιονιά! Όχι τίποτε άλλο, μπαίνει ο Μάρτιος και είναι επικίνδυνος... Τέλος πάντων.
Έλεγα λοιπόν, ότι ετοίμασα κάτι με χρώματα και εικόνες που αποπνέουν ανοιξιάτικη, αλλά και καλοκαιρινή διάθεση. Όλα αυτά, αναρτήθηκαν σε έναν πίνακα, γνωστός και ως moodboard. Καιρό τώρα πέφτω επάνω σε τέτοιου είδους κορνίζες και πίνακες, στους οποίους συγκεντρώνει κανείς εικόνες και αντικείμενα που του φτιάχνουν τη διάθεση, ή έχουν κάτι να του πουν ή απλά του θυμίζουν κάτι. Ένα όμορφο κολάζ δηλαδή.
Έλεγα να φτιάξω κι εγώ έναν, αλλά δεν ήταν η διάθεσή μου πολύ ανεβασμένη, μέχρι που το προηγούμενο Σάββατο βγήκε ο ήλιος και μαζί του ανέτειλε και το κέφι μου. Τόσο απλά! Δεν ήθελα τίποτα περισσότερο. Είμαι εύκολος άνθρωπος τελικά κι ας έχουν πολλοί διαφορετική άποψη (γκούχου γκούχου)!
Στο θέμα μας όμως και ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. 
Αυτή λοιπόν, την ευχάριστη διάθεση, θέλησα να την "παγιδεύσω", για να φωτίζει τις γκρίζες μέρες.
Εδώ και χρόνια έχω έναν πίνακα ανακοινώσεων, εντελώς παραμελημένο και τον κουβαλάω από σπίτι σε σπίτι, σε κάθε μετακόμιση.
Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε, ήταν ώρα να τον αξιοποιήσω. Αποφάσισα ότι το φυσικό του χρώμα δεν ταιριάζει στο περιβάλλον για το οποίο προορίζεται, οπότε έβαψα την κορνίζα του λευκή. Με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή με μπογιά και πινέλο, πέρασα δύο χέρια.


Για να γίνει πιο τσαχπίνικος, τον έκανα πουά, με τη βοήθεια ενός μπρονζέ-μεταλλικού μαρκαδόρου. 


Μάζεψα όλα τα αχρείαστα πια περιοδικά και άρχισα να τα ξεφυλλίζω με προσοχή, κόβοντας ό,τι μου έκανε "κλικ".


Τελευταίο βήμα, η δημιουργία του κολάζ. Φυσικά, πέρα από τις πινέζες που βοήθησαν το έργο μου, δεν έλειψαν τα washi tapes και οι κορδέλες. Αποτελούν πλέον απαραίτητο αξεσουάρ στις περισσότερες κατασκευές μου.


Και να τος λοιπόν, έτοιμος! Αν τον κοιτάξετε προσεκτικά, θα δείτε ότι η διάθεση μου είναι μάλλον καλοκαιρινή... Υπάρχουν παντού λουλούδια, ένα μαγικό ταξίδι, μια πολύχρωμη σαλάτα και κατακόκκινα κεράσια, αφού βρίσκομαι σε δίαιτα και μου ανεβάζουν το κέφι, εικόνες από όμορφες κατασκευές, ένα ωραίο outfit, ένα πολύχρωμο παγωτό, ένα καλοκαιρινό γλυκό, ιδέες διακόσμησης και λόγια που εμπνέουν. Όλα αυτά μαζί, συνθέτουν το δικό μου moodboard, τουλάχιστον για την ώρα. Αργότερα βλέπουμε...


Ο πίνακας βρήκε τη θέση του επάνω στο γραφείο μου, εκεί που ετοιμάζω τις αναρτήσεις, εκεί απ' όπου επικοινωνώ μαζί σας. Το γραφείο όμως και ο περιβάλλων χώρος έχουν πολλή δουλειά ακόμη, γι αυτό και περιόρισα το φωτογραφικό φακό, στο να αποτυπώσει μόνο τους πίνακες που βλέπετε και τίποτα περισσότερο. 


Και μπορεί να μην είναι ακόμη όλα στρωμένα και τακτοποιημένα, αλλά τα λουλούδια δε λείπουν ποτέ. Αυτό το μικρό μπουκετάκι, το φτιαγμένο από μαργαρίτες και αγριολούλουδα, το μαζέψαμε μαζί με τον Ορφέα από ένα πάρκο.


Γιατί η ομορφιά υπάρχει παντού κι εμείς την προσπερνάμε. Τα βλέπουμε καθημερινά φυτρωμένα εδώ κι εκεί, σε τεράστιες εκτάσεις και αδιαφορούμε. Για δείτε τα στο μικρό βαζάκι όμως! Δεν είναι μια ομορφιά;

Καλημέρα φίλοι μου και καλό Σαββατοκύριακο!
Κοντοσταθείτε για λίγο στις ομορφιές...

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

Τρεις μέρες χαλάρωσης

Μ' αρέσει το πρόγραμμα. Νιώθω ασφαλής μέσα στα προγράμματά μου. Είναι ένας τρόπος να μειώσω το καθημερινό μου στρες, ακόμη και όταν παρεκκλίνω του προγράμματος. Πάντα ήμουν "προγραμματισμένη" να δουλεύω και να λειτουργώ με τρόπους συγκεκριμένους και βάσει κάποιας λίστας που είχα ετοιμάσει για κάθε περίσταση. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει τίποτε κακό σε αυτό, όσο κι αν πολλοί επιμένουν να σνομπάρουν τις λίστες και τα προγράμματα. Αντιθέτως, θεωρώ τρομερό προνόμιο, το να μπορεί κανείς να επιβάλλεται στον εαυτό του και να τον βάζει σε τάξη!
Πάντως κακώς είναι συνυφασμένη η προγραμματισμένη ζωή, με τη ρομποτική ζωή. Κάθε άλλο... Η καθημερινότητα μάς αποδεικνύει συνεχώς τη σημαντικότητα της τάξης, της οργάνωσης. Βγάλε ένα βρέφος από το πρόγραμμά του και θα το πληρώσεις με γκρίνια και αϋπνία. Βγάλε έναν αθλητή από το πρόγραμμά του και θα το πληρώσει με κακές επιδόσεις. Ακόμη και στη δίαιτα, οι διατροφολόγοι συστήνουν να παίρνεις τα γεύματα σε συγκεκριμένες ώρες καθημερινά, για καλύτερα αποτελέσματα.

Τα δε Σαββατοκύριακα, οι αργίες, οι διακοπές, οι άδειες, υπάρχουν για να ξεφεύγουμε από το καθημερινό μας πρόγραμμα. Όλη η γλύκα των ημερών αυτών, όλη τους η μαγεία, κρύβεται στο ότι χαλαρώνουν τα όριά μας.
Έτσι χαλαρό ήταν και το τριήμερο που μας πέρασε. Δεν κάναμε τίποτα σπουδαίο, τίποτα παραπάνω από αυτά που "προστάζουν" τα έθιμά μας και το απολαύσαμε μέχρι και την τελευταία του ώρα. 

Έφτιαξα στα αγόρια τα αγαπημένα τους ζυμαρικά και μάλιστα αλά puttanesca για αλλαγή, βάλαμε και πάλι μπρος τον αποχυμωτή, που είναι η αδυναμία του Ανδρέα και όσο εκείνος έστυβε τα πορτοκάλια, εγώ ετοίμασα μικρές τηγανίτες, φτιαγμένες με μόλις δύο υλικά: ένα καλά χτυπημένο αυγό και μια λιωμένη-ώριμη μπανάνα. 


Τις τηγάνισα σε απειροελάχιστο λάδι, στην πραγματικότητα έριξα λάδι σε χαρτί και με αυτό άλειψα την επιφάνεια του τηγανιού. Τις πήρε στα κλεφτά το μάτι μου κάπου στο διαδίκτυο, αλλά βομβαρδίζομαι καθημερινά με τόσες εικόνες και συνταγές, που ειλικρινά δεν θυμάμαι πού τις είδα. 


Η αλήθεια είναι, ότι εγώ τις εκτίμησα και ήταν άκρως απολαυστικές με λίγο μέλι, αλλά τα αγόρια περιορίστηκαν στο να τις δοκιμάσουν κι έπειτα αμολήθηκαν στις μαρμελάδες και τους χαλβάδες... Δεν τους αδικώ!
Ήθελα να φτιάξω κι ένα γλυκό, αλλά τελικά βαρέθηκα και αποφάσισα να τους ετοιμάσω το αγαπημένο τους ρυζόγαλο, άλλωστε τα γλυκά αυτές τις τρεις ημέρες δεν τους έλειψαν...



Το Σάββατο, που ο καιρός ήταν υπέροχα ανοιξιάτικος, κάναμε μια στάση σε ένα φυτώριο και διάλεξα τα πρώτα φυτά για φέτος. Κυρίως μυρωδικά, αλλά και μια μικρή φραουλιά, στην οποία ήταν αδύνατο ν' αντισταθώ.


Βρεθήκαμε με φίλους και γνωρίσαμε μια ακόμα περιοχή της Αθήνας. Η Νέα Σμύρνη με την μεγάλη της πλατεία, ήταν ιδανική για τα παιδιά που έτρεχαν πάνω-κάτω όλο ενθουσιασμό, ενώ εμείς καταφέραμε να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες και να μοιραστούμε τα νέα μας, απολαμβάνοντας ένα ζεστό cappuccino, που μου έλειψε τόσο τον τελευταίο μήνα, αφού έχω περιορίσει τις περιττές θερμίδες!


Αν όμως έπρεπε να χαρακτηρίσω με μία μόνο λέξη το τριήμερό μας, θα το έλεγα "δημιουργικό".
Τα παιδιά έφτιαξαν με τον μπαμπά τους τον φετινό χαρταετό κι όσο κι αν προτρέπω κάθε χρόνο τον Ανδρέα να αγοράσουμε έναν, τελικά χαίρομαι που επιμένει να τον φτιάχνει ο ίδιος μαζί τους." Η χαρά του χαρταετού είναι στο φτιάξιμό του" μου λέει "και η ικανοποίηση, στο να τον βλέπεις να πετάει ψηλά".
Μαθημένος από παιδί να κατασκευάζει μόνος το χαρταετό του, το θεωρεί ξεχωριστό έθιμο, μα και υποχρέωσή του να μάθει στα αγόρια πώς να τον φτιάχνουν.


Φέτος που ο Φαίδωνας ξέρει πια να διαβάζει, είχε από κοντά τις οδηγίες και δεν έφυγε στιγμή από το πλευρό του Ανδρέα. Συμμετείχε ενεργά και στο τέλος έκοψε τα αρχικά τους, ένα σύννεφο και διάφορα άλλα σχήματα και τα κόλλησε επάνω του. Αυτή ήταν η υπογραφή τους.
Βέβαια, την Καθαρά Δευτέρα άνοιξαν οι ουρανοί και δεν μας άφησαν περιθώριο ούτε για έναν περίπατο. Αργά το απόγευμα μόνο, κατάφεραν τα αγόρια να ανεβάσουν ψηλά τον χαρταετό και να τους φύγει το μεράκι. Αποφασίσαμε όμως, να αναβάλλουμε το μεγάλο του ταξίδι, για το ερχόμενο Σαββατοκύριακο.


Παράλληλα με τα αγόρια που ήταν αφοσιωμένα στο χαρταετό τους, εγώ περνούσα τη δική μου δημιουργική φάση. Κατάφερα ν' ασχοληθώ με όλα όσα αναβάλλω εδώ και βδομάδες κι ελπίζω ότι θα είναι ένα-ένα έτοιμα μέσα στις επόμενες ημέρες, ώστε να τα μοιραστώ μαζί σας. Το μόνο που μπορώ να πω για την ώρα, είναι ότι έχω πεθυμήσει την άνοιξη, που τη βλέπω σιγά σιγά να ξυπνάει, τόσο στη φύση, όσο και σε όσα ετοιμάζω...

Αυτή λοιπόν, η χαλαρότητα του τριημέρου, μας ξεκούρασε και φόρτισε τις μπαταρίες μας, ώστε να βουτήξουμε και πάλι με ορμή στην "προγραμματισμένη" μας εβδομάδα.

Καλή εβδομάδα σε όλους εκεί έξω! Προγραμματισμένη ή μη, με λίστες ή χωρίς, εύχομαι να 'ναι ομαλή και απολαυστική!
Καλημέρα


Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2015

Florentine muffins

Τι έλεγα πάλι τις προάλλες; Ότι δεν μπορώ άλλο το κρύο και θέλω ήλιο, να ζεσταθεί το κοκκαλάκι μου... κάτι τέτοια δεν έγραφα; Δεν ξέρω για εσάς, αλλά η κατάστασή μου είναι οριακή. Εδώ με ήλιο κοιμόμαστε με χιόνι ξυπνάμε. Κάθε πρωί είναι όλα κάτασπρα, πού θα πάει αυτό; Οι δρόμοι γυαλί! Τον Ορφέα τον κρατάω συνεχώς γερά από το χέρι, γιατί έχει βρεθεί πολλές φορές φαρδύς πλατύς στο οδόστρωμα από τη γλίστρα.
Όμορφο το χιόνι, ωραίο και το κρύο, να χουχουλιάζεις στις κουβέρτες και να βλέπεις τηλεόραση με ένα ζεστό ρόφημα στο χέρι, ωραία! Αλλά μόνο στα όνειρα. Εγώ (και πολλοί από εσάς, είμαι σίγουρη) σηκώνομαι το πρωί και ξύνω τα τζάμια του αυτοκινήτου, μέχρι που κοκκαλώνουν τα χέρια μου! Με άλλα λόγια, αφού χιονίζει που χιονίζει, ας ρίξει ένα μέτρο να αποκλειστούμε τουλάχιστον, να μην πηγαίνουμε πουθενά!
Τέλος πάντων. Σκοπός της σημερινής ανάρτησης δεν ήταν η γκρίνια, αλλά να μοιραστώ μαζί σας μια νέα συνταγή, που συγκαταλέγεται πια στις αγαπημένες μου. Έπεσα επάνω της καθώς ξεφύλλιζα ένα περιοδικό και όταν διάβασα ότι περιέχει σπανάκι, θυμήθηκα την εποχή που ζούσα στην Ιταλία. Απέναντι από το μουσείο που δουλεύαμε υπήρχε ένα μικροσκοπικό καφέ, μία τρύπα, με τις μεγαλύτερες νοστιμιές που έχω δοκιμάσει ποτέ μου! Είχα ξεχωρίσει ένα είδος πίτας με σπανάκι και ricotta, αλλά δεν θυμάμαι πια το όνομα του προϊόντος. Έτσι, όταν διάβασα τη συνταγή, δε με άφησε ασυγκίνητη.
Muffins τύπου florentine λοιπόν, με σπανάκι και ricotta, που όμως δεν νιώθεις καθόλου τη γεύση από το σπανάκι. Δεν είναι ακριβώς αλμυρά, ούτε και γλυκά, έχουν μια απαλή και κρεμώδη γεύση, επηρεασμένη από τη ricotta. 
Έχουν ήδη κερδίσει εντυπώσεις και νομίζω ότι αυτά τα muffins θα πρωταγωνιστήσουν σε γιορτές και πάρτι!


Τη συνταγή την έχω αλλάξει ελαφρώς, ώστε να τη φέρω στα μέτρα και τα γούστα μας.

Υλικά για 12 μάφινς:
(τα υλικά σε θερμοκρασία δωματίου)

150 γρ κατεψυγμένο σπανάκι
50 γρ παρμεζάνα (είχα γραβιέρα Κρήτης εύκαιρη και έγιναν μια χαρά)
3 κουταλιές σούπας κουκουνάρι
250 γρ ricotta

60 γρ βούτυρο
200 ml γάλα
2 αυγά

280 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
3 κουταλάκια γλυκού μπέικιν
2 κουταλιές σούπας ζάχαρη
μισό κουταλάκι γλυκού αλάτι

Εκτέλεση:

Αφήνουμε το σπανάκι να ξεπαγώσει καλά και έπειτα το στραγγίζουμε πολύ καλά από το νερό του (σε περίπτωση που επιλέξετε φρέσκο σπανάκι, θα πρέπει πρώτα να το ζεματίσετε).
Τρίβουμε την παρμεζάνα.
Καβουρντίζουμε τα κουκουνάρια σε ένα τηγάνι δίχως να ρίξουμε λίπος, απλά και μόνο να πάρουν χρώμα και να νοστιμίσουν. Τα αφήνουμε να κρυώσουν.

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 190 βαθμούς (αντίσταση).

Σε ένα μπολ ανακατεύουμε τις σκόνες: αλεύρι, ζάχαρη, μπέικιν, αλάτι.
Λιώνουμε (δίχως να το κάψουμε) το βούτυρο. Το ρίχνουμε σε άλλο μπολ κι έπειτα προσθέτουμε σε αυτό το γάλα και τα αυγά. Τα χτυπάμε όλα μαζί στο χέρι με ένα σύρμα (αυγοδάρτη). Μόλις διαλυθούν και ενωθούν, προσθέτουμε τις σκόνες και ανακατεύουμε στο χέρι με μια σπάτουλα, δίχως να το παιδεύουμε πολύ. Τέλος, ρίχνουμε τη ricotta, τα κουκουνάρια, την παρμεζάνα και το σπανάκι. Ανακατεύουμε μέχρι να αναμειχθούν τα υλικά, αλλά δεν επιμένουμε πολύ.
Μοιράζουμε το μείγμα στις 12 θήκες, μέχρι επάνω. Τα ψήνουμε για περίπου 25-30 λεπτά (εξαρτάται από το φούρνο) στους 190 και πριν τα βγάλουμε, δοκιμάζουμε με μια οδοντογλυφίδα ή ένα μαχαιράκι, να δούμε αν είναι έτοιμα Η επιφάνειά τους, θα πρέπει να έχει αποκτήσει ένα απαλό, χρυσαφί χρώμα.

Tip: αν θέλετε μπορείτε να προσθέσετε και άλλα μυρωδικά της αρεσκείας σας, όπως ρίγανη ή βασιλικό ή θυμάρι.  Εγώ θα τα δοκιμάσω σίγουρα και με λίγο φρέσκο βασιλικό,  προς το καλοκαιράκι...


Το επόμενο βήμα δε χρειάζεται ανάλυση. Τα απολαμβάνουμε, είτε πηγαίνοντας στη δουλειά, είτε στο γραφείο, είτε στο δρόμο ή ακόμη καλύτερα στο σπίτι, κάνοντας ένα νόστιμο και πλούσιο πρωινό! Ευκαιρία τώρα που έρχεται Σαββατοκύριακο, να τα φτιάξετε και να τα δοκιμάσετε.


Αν μάλιστα το επιτρέψει ο καιρός και ετοιμάσετε πικ νικ για την Καθαρά Δευτέρα, μην πάρετε μαζί σας μόνο χαλβά και λαγάνα! Ψήστε μια ντουζίνα από αυτά τα ξεχωριστά muffins και θα με θυμηθείτε!
Προτιμήστε τα ζεστά, με το βούτυρο να λιώνει αργά επάνω τους. Αν περισσέψει κανένα, καταναλώστε το με μια ζεστή σούπα, αντί για ψωμί. 
Ακόμη να σας πείσω;


Με ζεστό καφέ στο ένα χέρι κι ένα muffin στο άλλο σας αποχαιρετώ, με ευχές για ένα υπέροχο τριήμερο! Φροντίστε να φτάσει ψηλά ο χαρταετός σας και να ταξιδέψει μακριά, μαζί με το μήνυμά σας...


Καλημέρα φίλοι αγαπημένοι!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

"Καρναβαλιστήκαμε"

Καρναβαλιστήκαμε και φέτος και νομίζω πως φτάνει.
Υποθέτω ότι έχω αναφέρει ξανά πόσο ασυμπάθιστη μου είναι η Αποκριά. Με εξαίρεση την περίοδο που σπούδαζα Κομοτηνή και ξεφαντώναμε τέτοιες μέρες στα διάφορα μαγαζιά της Ξάνθης, όπου όλος ο κόσμος γινόταν μια παρέα, όλα τα υπόλοιπα χρόνια, τα πέρασα αδιαφορώντας πραγματικά για τα καρναβάλια. 
Όμως, από τη στιγμή που μπήκαν στη ζωή μας τα αγόρια μας, τα μασκαρέματα βγήκαν και πάλι στο προσκήνιο. Μ' αρέσει δε μ' αρέσει, τους ντύνω, τους στολίζω κάθε χρόνο και τρέχουμε στα διάφορα πάρτι.
Σε αντίθεση με εμένα, η Μάριαν, ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα όταν έφτασα στην πρωτεύουσα, λατρεύει αυτή την περίοδο και έχει μετατρέψει ένα κομμάτι της ντουλάπας του σπιτιού της, σε μίνι αποκριάτικο βεστιάριο. Χάρηκα πολύ όταν με πληροφόρησε, ότι έχει την κατάλληλη στολή για τον Ορφέα και όταν μάλιστα έμαθα ποια ακριβώς, ενθουσιάστηκα! "Σαρλό" μου είπε κι εγώ είπα το"ναι" δίχως δεύτερη σκέψη!  
Ο αγαπημένος μου Σαρλό, εμφανίστηκε ξαφνικά στο σπίτι μας, σε μινιατούρα και λίγο πιο ξανθός (εχμ και... μαλλιάς)! Για παρέα είχε ένα minion, που χασκογελούσε συνεχώς. 
Σαν τα στρατιωτάκια μπήκαν στη σειρά, όταν ζήτησα να τους βγάλω φωτογραφία κι όταν τους αποδέσμευσα, άρχισαν να τρέχουν γύρω γύρω σαν τους παλαβούς.


Στο μεταξύ εγώ έβαζα τις τελευταίες πινελιές στα μικρά κέικ που είχα ετοιμάσει από βραδύς για το σχολικό πάρτι. Muffins βανίλιας, με πραλίνα φουντουκιού για γλάσο και πασπαλισμένα με καραμελένια κονφετί. Για να είναι επίκαιρα, κόλλησα με σελοτέιπ φτερά επάνω σε ξυλάκια (δίχως μύτες) και με αυτά στόλισα τα μικροσκοπικά γλυκίσματα.
Ο δε Ανδρέας, εκτελούσε χρέη φωτογράφου.


Στο πάρτι, οφείλω να ομολογήσω ότι είδα πολλά εμπνευσμένα κοστούμια. Κάτι γριούλες, κάτι τρελοί επιστήμονες, ο φτερωτός Έρως, μου έφτιαξαν πραγματικά το κέφι! Κι ενώ εγώ βρήκα το κέφι μου, τα αγόρια έχασαν το δικό τους και αποχωρίσαμε νωρίς. 


Βρεθήκαμε όμως να βολτάρουμε στους δρόμους της Αθήνας και δεν μας πείραξε καθόλου. Ξαφνιάστηκα όταν άκουσα τον Ανδρέα να φωνάζει περιπαιχτικά "έχει οδό με τ' όνομά σου!". Ε ναι! Κάπου στους δρόμους του Χαλανδρίου, εντοπίσαμε και την οδό "Φράου Λίτσα". Κι αν δεν το πιστεύετε, ορίστε:


Ακόμη δεν πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα και μία ολόκληρη οδός ονομάστηκε προς τιμήν μου! Ωωωω ευχαριστώ, ευχαριστώ.
Τέλος πάντων, ξεκαβαλάω το καλάμι και δηλώνω ευθαρσώς ότι δεν έχω τίποτε παραπάνω να γράψω. Το υλικό μου φτάνει ως εδώ, αφού ούτε στο πάρτι μείναμε, ώστε να έχω κάτι παραπάνω να εξιστορήσω, ούτε κάτι άλλο αξιόλογο είδαμε, που να 'ναι άξιο αναφοράς, με εξαίρεση την οδό βέβαια!

Τώρα που το σκέφτομαι η Πάτρα δεν είναι μακριά. Αν πάω μια βόλτα εκεί, λέτε ν' αγαπήσω τις Απόκριες; 
Ποτέ δεν είναι αργά...

Litsa


 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

Έρωτας και σοκολάτα

Το αν ο έρωτας περνάει από το στομάχι δεν το ξέρω, αλλά ο Άγ. Βαλεντίνος τη θέλει τη σοκολάτα του!
Ωωω, μα ναι ξέρω, "δε γιορτάζουμε" και "κάθε μέρα είμαστε ερωτευμένοι" και "κάθε μέρα θα έπρεπε να γιορτάζουμε τον Έρωτα" και "όλα για το εμπόριο γίνονται" και "τι μπανάλ", τα ξέρω όλα αυτά. Αλλά μεταξύ μας, δε σνομπάρω καθόλου ένα όμορφο βάζο με νόστιμα μπισκότα σε σχήμα καρδιάς, ούτε ένα κουτί σοκολατάκια και πόσω μάλλον μια όμορφη ανθοδέσμη! Ε, η αλήθεια να λέγεται! 
Την ημέρα αυτή τη βλέπω περισσότερο σαν αφορμή για δημιουργία. Συνήθως φτιάχνω κάτι γλυκό και για τους τρεις άντρες μου, κάτι που συνοδεύεται από λίγες καρδούλες, έτσι για το καλό. Για χαρά, πώς να το πω;
Φέτος είπα να δοκιμάσω κάτι εύκολο και σοκολατένιο: πουτίγκα σοκολάτας δίχως αυγό. Είδα τη συνταγή εδώ (κλικ) πριν αρκετό καιρό , αλλά για κάποιο λόγο τη συνδύασα στο μυαλό μου με την αυριανή γιορτή και αποφάσισα να τη δοκιμάσω όταν έρθει η ώρα. Εκτός αυτού, σκέφτηκα ότι αξίζει να τη μοιραστώ μαζί σας, αφού φτιάχνεται οποιαδήποτε στιγμή, για οποιονδήποτε λόγο και είναι ό,τι πρέπει για τη λιγούρα. Και τελικά... βουαλά!
Περίπου 5 μπολάκια παχύρρευστης και ζεστής σοκολατένιας πουτίγκας, μας χάρισαν πολλά χαμόγελα. Όμως δε θα σας πω ψέμματα... Εγώ δεν τη δοκίμασα. Έχω πάψει εδώ και 2 περίπου εβδομάδες να "δοκιμάζω" γλυκά, διότι ο κόμπος έφτασε στο χτένι και η ζώνη μου στην τελευταία (εξωτερική) τρύπα! Αν κρίνω όμως από τα επιφωνήματα απόλαυσης και τα μουγκρητά των αγοριών, τότε ναι, μάλλον είναι νόστιμη, πράγμα που επιβεβαιώνει και το υπέροχο άρωμά της.


Υλικά:

350 ml γάλα
150 ml κρέμα γάλακτος
50 γρ ζάχαρη
σπόρους μίας βανίλιας (ή μία βανιλίνη)
200 γρ σοκολάτα της αρεσκείας σας
30 γρ κορν φλάουρ

Εκτέλεση:

Ρίχνουμε σε ένα κατσαρολάκι τα 300 ml από το γάλα, την κρέμα γάλακτος, τη ζάχαρη και τη βανίλια. 
Αφήνουμε να ζεσταθούν κι έπειτα προσθέτουμε τη σοκολάτα σε κομματάκια. Δεν αφήνουμε το μείγμα να βράσει και ανακατεύουμε συνεχώς μέχρι να λιώσει η σοκολάτα. 
Στο μεταξύ, σε ένα μπολάκι ανακατεύουμε καλά το κορν φλάουρ με τα υπόλοιπα 50 ml γάλα, μέχρι να διαλυθεί. 
Μόλις λιώσει εντελώς η σοκολάτα, αφήνουμε το μείγμα να πάρει μία βράση - ανακατεύοντας συνεχώς - και στο τέλος προσθέτουμε το κορν φλάουρ συνεχίζοντας το ανακάτεμα! 
Αφήνουμε την κρέμα περίπου ένα λεπτό να βράσει και την μοιράζουμε σε μπολ.

Ακολούθησα πιστά τη συνταγή, δίχως να πειραματιστώ με προσθαφαιρέσεις και εξαιτίας της ημέρας, στόλισα τις πουτίγκες με κας κας. Εδώ όμως χωράει μπόλικη φαντασία, αφού η σοκολάτα ταιριάζει σχεδόν με τα πάντα, όπως με ξηρούς καρπούς, με φρούτα, με τριμμένο μπισκότο, με κόκκινο πιπέρι και φυσικά, με μια κούπα καφέ και καλή παρέα!


Νομίζω πως αξίζει να τη δοκιμάσετε, αφού είναι σπιτική, δίχως συντηρητικά και βέβαια, δίχως το μπελαλίδικο αυγό. Τρώγεται πανεύκολα από μικρούς και μεγάλους, ζεστή αλλά και κρύα. Κι αν κρυώσει, μπορείτε να την ξαναζεστάνετε για λίγο στο φούρνο μικροκυμμάτων. 


Να προσθέσω βεβαίως, ότι τις τελευταίες ημέρες, καθόλου δεν μπήκαμε στο κλίμα των ημερών και των εορτών που πλησιάζουν, αφού ο καιρός θύμιζε μάλλον Χριστούγεννα! Τα παιδιά χοροπηδούσαν μέσα στο σπίτι φωνάζοντας "Χριστούγεννα, Χριστούγεννα, βγάλε μαμά τα στολίδια" και αντί για τον Άγιο Βαλεντίνο, κοντέψαμε να γιορτάσουμε πάλι τον Άι Βασίλη...


Όμως, όσο κι αν έχει τη χάρη του ο χειμώνας, τον χόρτασα για φέτος και ανυπομονώ πια να έρθει η άνοιξη. Ως εδώ ήταν για μένα το βροχερό/χιονισμένο/παγωμένο τοπίο. Έχω ανάγκη από πρασινάδες και πολύχρωμα λουλούδια που ανθίζουν. Είναι καιρός να ζεσταθεί το κοκκαλάκι μου...

Άντε και καλά μασκαρέματα!

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015

Η πρώτη βόλτα στην εξοχή

Παραπλανητικός ο τίτλος, λες και είμαστε κλεισμένοι σε ένα σπίτι ή στην τσιμεντούπολη, για χρόνια. Ε μα ναι, έχουμε ξαναπάει στας εξοχάς, αλλά με τον παραπάνω τίτλο, εννοώ την εξοχή γύρω από την Αθήνα.
Τις προηγούμενες ημέρες, ένα μήνυμα στάλθηκε, ώστε να μας βγάλει από τη ρουτίνα μας. Ένας philos, που γνωρίζει καλά πόσο αγαπάμε τη φύση, πρότεινε να πάμε όλοι μαζί μια βόλτα στην Πάρνηθα, πριν μας προλάβει ο χιονιάς. Νομίζω πως το μήνυμά του είχε σκοπό να μας ξεσηκώσει, μπας και ξεκουνηθούμε λιγάκι και όπως ήταν φυσικό, τα κατάφερε!
Ανηφορίσαμε το Σάββατο, με έναν ήλιο λαμπερό να μας συνοδεύει, παρόλο που το κρύο ψηλά είχε αρχίσει να γίνεται τσουχτερό. Δεν πτοηθήκαμε καθόλου, κάναμε τη βόλτα μας και απολαύσαμε το τοπίο. Βέβαια, μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, η εικόνα του καμένου δάσους ολόγυρα, ήταν πραγματικά θλιβερή... Παρόλα αυτά υπήρχαν πολλές ομορφιές που μας αποσπούσαν την προσοχή από το θλιβερό θέαμα, όπως για παράδειγμα η παρακάτω θέα...


Κάναμε την πρώτη μας στάση στην άκρη του δρόμου, όπου η θέα ήταν μοναδική. Έχω θαυμάσει πολλές φορές από ψηλά τη Θεσσαλονίκη και την Κατερίνη, αλλά την Αθήνα για πρώτη φορά!
Δεύτερη στάση στο εκκλησάκι του Αγ. Πέτρου, να ξεμουδιάσουμε και να θαυμάσουμε τους μικρούς κρόκους, έτοιμοι ν' ανθίσουν οι περισσότεροι, με εξαίρεση κάποιους πολύ γενναίους που ήταν ήδη ανθισμένοι.


Τρίτη και τελευταία στάση στη Μόλα, που ήταν και ο προορισμός μας. Ένα υπέροχο ξέφωτο μέσα στο ελατόδασος της Πάρνηθας, όμορφα οργανωμένο με ξύλινους πάγκους, οι οποίοι μέσα στους επόμενους μήνες (βλέπε Καθαρά Δευτέρα, Πάσχα, Πρωτομαγιά κλπ) θα γεμίσουν και θα σφύζουν από ζωή!


Για το πανέμορφο περιβάλλον τριγύρω δε νομίζω ότι είναι ανάγκη να γράψω πολλά. Θα αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους, αν και τελικά, ούτε κι αυτές ήταν σε θέση να αποτυπώσουν απόλυτα την ομορφιά που απολάμβαναν τα μάτια μας.


Ο ήλιος τρεμόπαιζε ανάμεσα στις συστάδες των πανύψηλων δέντρων και ήταν πραγματικά στιγμές, που νόμισα πως θα πεταχτεί μπροστά μου τραγουδώντας η κοκκινοσκουφίτσα, χαρωπή, αγκαλιά με το καλάθι της.


Όταν πια το κρύο άρχισε να γίνεται ενοχλητικό και η πείνα ενοχλητικότερη, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, μα λίγο πριν φτάσουμε στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, διαπίστωσα ότι η Σαλονίκ' απείχε μόλις 8 χιλιόμετρα από το σημείο που βρισκόμουν. Μα τόσο κοντά! Καλά, γιατί δεν μου το 'πε κανείς, τότε που παραπονιόμουν για την απόσταση Αθήνας - Θεσσαλονίκης; Είναι δίπλα τελικά! Ε λοιπόν, αυτό το ΣΚ θα πεταχτώ για καφέ στη Σαλονίκη!


Καθώς κατηφορίζαμε με τα αμάξια λοιπόν, είδαμε κάποια στιγμή από μακριά τρία ζευγάρια αυτιά να μας παρακολουθούν. 


Υποψιασμένοι όπως ήμασταν, κοιτάζαμε προσεκτικά μέσα στο δάσος και τελικά πέσαμε επάνω σε μια ακόμη παρέα όμορφων ελαφιών. 


Το ένα μάλιστα, πιο τολμηρό και ίσως πιο πεινασμένο, δέχτηκε την προσφορά των παιδιών και καταβρόχθισε λίγα καρότα.


Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα από τη βόλτα μας στο βουνό και κάπως έτσι, όμορφα, πέρασε στο παρελθόν το προηγούμενο Σάββατο. 
Φυσικά κράτησα ένα μικρό ενθύμιο από την Πάρνηθα. Ένα ιδιαίτερο κλαδί, φορτωμένο λειχήνες.


Καλημέρα σε όλους! Κάνει κρύο ή είναι ιδέα μου;

Litsa

 Επισκεφθείτε το "Home"  στο facebook