Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Κάθε καλοκαίρι...

...σταματάω στην άκρη του δρόμου να χαζέψω τα ηλιοτρόπια, γιατί μου θυμίζουν τον καιρό που ζούσα στην Φλωρεντία. Η Τοσκάνη το καλοκαίρι είναι κατακίτρινη!


 ...λατρεύω να φοράω καθετί χρωματιστό! 


...βγάζω το άχτι μου στα νύχια μου.


...απολαμβάνω να κάθομαι και να ξεφυλλίζω περιοδικά δίπλα στη θάλασσα, την ώρα που ο Ανδρέας παίζει με τα παιδιά.


...βάζω στόχο να διαβάσω πολλά βιβλία, όπως αυτό που κέρδισα στα Ανθομελάκια, να ξεχαστώ και να χαθώ στον μαγικό τους κόσμο. Ακόμη και οι σελιδοδείκτες πρέπει να είναι καλοκαιρινοί, για να με βάλουν στο πνεύμα.


...οι μακαρονάδες έχουν την τιμητική τους, ελαφριές, νόστιμες και λατρεμένες, για όλη την οικογένεια.


...τρώμε πολλά παγωτά και τώρα με τα παιδιά, τα στολίζουμε με κάθε λογής ζαχαρωτά.


...ξαναμπαίνει στο ντουλάπι η βανίλια (υποβρύχιο), γιατί μου θυμίζει τα καλοκαίρια μου, όταν ήμουν παιδί.


...βγαίνουμε για ποδηλατάδα στην παραλιακή που είναι γεμάτη κόσμο, μυρωδιές από ψητά καλαμπόκια και ακούγεται παντού το "κρίτσι κρίτσι" από τα σπόρια.


...χαζεύουμε με τον Φαίδωνα τα αεροπλάνα, που τα κοιτά εκστασιασμένος όταν περνούν από πάνω μας.




...απολαμβάνουμε το σούρουπο τις πλατείες, γεμάτες από παιδιά και παιχνίδια, γιατί νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε στο χωριό.




...χαλαρώνουμε, αφήνοντας τα παιδιά να δροσιστούν το βράδυ στην ακροθαλασσιά.



Το καλοκαίρι είναι ακόμη εδώ και προσπαθούμε να το χαιρόμαστε μέσα από μικρά, καθημερινά πραγματάκια!
Να κρατηθούμε...

Καλό καλοκαίρι σε όλους!
Litsa
Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook



Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Cherry pie

Εχθές γιόρταζα, ναι ναι. Έτσι γράφει στο ημερολόγιο και το ανακάλυψα τυχαία πριν τρία χρόνια, δηλαδή όχι εγώ, ένας φίλος μου που με πήρε τηλέφωνο να μου ευχηθεί. Έτσι απλά, ανακάλυψα αυτό που έψαχνα χρόνια τώρα! Διότι ζούσα σε ένα σπίτι με έναν Γιώργο, μια Μαρία και μια Κατερίνα, οπότε στις γιορτές τους γινότανε πανζουρλισμός.
Το δικό μου όνομα δεν γιόρταζε ποτέ, πράγμα πολύ ενοχλητικό τότε... Τώρα πια που δεν με νοιάζει καθόλου, διαπίστωσα ότι το "Γαρυφαλιά" γιορτάζει στις 19 του Ιούλη.
Δεν πρόκειται ν' αρχίσω τώρα τις γιορτές και τα πανηγύρια, μπορώ όμως να σας κεράσω. Αφήστε που έρχεται Σαββατοκύριακο, οπότε το γλυκό επιβάλλεται!
Κι επειδή τα κεράσια έχουν την τιμητική τους και όλοι φτιάχνουν κερασόπιτες, είπα να το δοκιμάσω κι εγώ. Παρόλο που τα κεράσια μου αρέσουν ωμά και όχι ως γλυκό ή μαρμελάδα, αυτή η κερασόπιτα με εξέπληξε ευχάριστα. 
Η συνταγή είναι από το περιοδικό Έτσι Απλά (τεύχος 65) και αξίζει να τη δοκιμάσετε!


Υλικά:

600γρ κεράσια
60γρ αμύγδαλα ξεφλουδισμένα και καβουρντισμένα
155γρ ζάχαρη
30γρ άνθος αραβοσίτου σκόνη
4ογρ βούτυρο + 180γρ βούτυρο
280γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
αλάτι
νερό

Εκτέλεση:

Κοσκινίζουμε σε μπολ το αλεύρι με μια πρέζα αλάτι, προσθέτουμε 180γρ κρύο βούτυρο σε κύβους και δουλεύουμε με τα δάχτυλα, ώσπου το μείγμα να γίνει σαν χοντρά ψίχουλα. Προσθέτουμε σταδιακά 6-7 κουταλιές παγωμένο νερό και δουλεύουμε το μείγμα γρήγορα, μέχρι να σχηματιστεί ζύμη ελαστική και λεία.
Τυλίγουμε τη ζύμη σε μεμβράνη και τη βάζουμε στο ψυγείο για τουλάχιστον 30 λεπτά.
Τρίβουμε στο μίξερ τα αμύγδαλα μαζί με τη ζάχαρη και το άνθος αραβοσίτου. Μεταφέρουμε το μείγμα σε μπολ, προσθέτουμε τα κεράσια χωρίς κουκούτσια και ανακατεύουμε.


Χωρίζουμε τη ζύμη σε δύο κομμάτια, το ένα μεγαλύτερο από το άλλο. Ανοίγουμε το μεγαλύτερο κομμάτι ζύμης σε φύλλο 2-3χιλ και καλύπτουμε τον πάτο και τα τοιχώματα φόρμας για τάρτες 24εκ.
Γεμίζουμε τον πάτο της φόρμας με τα κεράσια, πασπαλίζουμε με 40γρ βούτυρο και τέλος καλύπτουμε με λωρίδες ζύμης, που έχουμε κόψει από το μικρό κομμάτι ζυμαριού.


Ψήνουμε στους 220 βαθμούς για 15 λεπτά.
Έπειτα χαμηλώνουμε τη θερμοκρασία στους 180 βαθμούς και συνεχίζουμε το ψήσιμο για άλλα 20-25 λεπτά, ώσπου να χρυσίσει η ζύμη και να μαλακώσουν τα κεράσια.


Έτοιμη!
Τραγανή, γλυκόξινη, με άρωμα κεράσι!
Ιδανική για πρωινό και απογευματινό!
Σκέτη απόλαυση!



Στην υγειά σας και καλό Σαββατοκύριακο!
Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν!



Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook

Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012

Ένας βοτανόκηπος στο μπαλκόνι μας

Η αλήθεια είναι ότι δεν τον λες βοτανόκηπο, αλλά... μια γωνιά με μυρωδικά.
Στο μπαλκόνι μας υπάρχει αυτό το πολύ αγαπημένο μου επιπλάκι. Ουσιαστικά είναι ένας βοηθητικός πάγκος εργασίας, για να φροντίζω τις γλάστρες μου και να αποθηκεύω τα εργαλεία, κλαδευτήρια, φτυαράκια, σύρματα, σπόρους...
Το βρήκα πριν ένα χρόνο, τελευταίο κομμάτι και μάλιστα το δείγμα, γι αυτό και η τιμή του ήταν αστεία.
Το φροντίσαμε με τον Ανδρέα, το καθαρίσαμε, το ξύσαμε, το ξανακαρφώσαμε και το βάψαμε τιρκουάζ. Το αρχικό του χρώμα ήταν καφετί, αλλά με ξέρετε εμένα τώρα... 
Θέλω χρώμα, χρώμα, χρώμα!

Έπιπλο από Leroy Merlin

Φέτος αποφάσισα να το φορτώσω με όλα μου τα βοτάνια. 
Τα τοποθέτησα, τα στόλισα με κορδέλες και μικρές ταμπέλες και τα χάρηκα.



Μελισσόχορτο, λεβάντα, μέντα, θυμάρι και βασιλικός και η γωνιά πρασίνισε και μοσχοβόλησε. Στέκουν πλάι στην λεμονιά μας, η οποία μεγαλώνει δίχως να μας δίνει καρπούς... Του χρόνου ίσως!


Έτσι έχουμε πάντα φρέσκα μυρωδικά για τα σορμπέ και τις λεμονάδες, αλλά και την αγαπημένη μου μακαρονάδα.
Βρασμένη al dente και φτιαγμένη με φρέσκο ελαιόλαδο, ψιλοκομμένη ντομάτα ή ντοματίνια, τριμμένο σκορδάκι και μπόλικο βασιλικό. 
Διαίτης, ελαφριά, καλοκαιρινή, δροσερή, απολαυστική και απόλυτα ιταλική.
Είμαι μακαρονού, τι να κάνουμε;



Καλημέρα φίλοι αγαπημένοι.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Υπομονή σήμερα με τον καύσωνα!


Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook

Τρίτη 10 Ιουλίου 2012

Γενεαλογικό δέντρο ή αλλιώς: οι ρίζες μας!

Ήταν πριν 10 χρόνια περίπου όταν πήρα την απόφαση να κάνω μεταπτυχιακό.
Θυμάμαι που μας κάλεσε ο καθηγητής μας (εμένα και την συμφοιτήτριά μου Κατερίνα) στο γραφείο του και μας ανακοίνωσε ότι θα ταξιδέψουμε στο Μέτσοβο, να κατασκευάσουμε γενεαλογικά δέντρα, στα πλαίσια του μεταπτυχιακού μας.


Θέλαμε να γκρινιάξουμε, γιατί ξέραμε τι μας περίμενε, αλλά δίχως μα-μου και επιπλέον κουβέντες, βρεθήκαμε Νοέμβριο μήνα στο Μέτσοβο. Γνωρίζαμε καλά, ότι δεν θα επιστρέφαμε πίσω σε 10 μέρες...



Αποβιβαστήκαμε στο Δημαρχείο του κάτασπρου Μετσόβου, απ' όπου ξεκίνησε μια υπέροχη εμπειρία, αλλά και μια δυνατή φιλία με το Κατερινάκι.
Το μέρος ήταν (και είναι) απλά πανέμορφο! Το Μέτσοβο είναι μαγικό και η φύση τριγύρω απερίγραπτα όμορφη. Όλες τις εποχές του χρόνου!



Με την πολύτιμη βοήθεια του Δημάρχου, αλλά και των υπαλλήλων του Δημαρχείου, πιάσαμε ένα-ένα τα τεράστια δημοτολόγια (δεν υπήρχαν σε ηλεκτρονική μορφή) και αρχίσαμε την κατασκευή των γενεαλογικών. Παίρναμε με τη σειρά τα επίθετα, καταγράφοντας άτομα, γάμους, συγγένειες, παιδιά, εγγόνια κλπ.
Δεν αναφέρω τα ονόματα του τότε Δημάρχου, αλλά και του καθηγητή μας, διότι δεν πήρα την άδειά τους, ώστε να το κάνω. Η βοήθειά τους όμως υπήρξε πολύ σημαντική και το γνωρίζουν καλά!


Φωτογραφίες τραβηγμένες από το μπαλκόνι του Δημαρχείου

Κι έπειτα είχε σειρά το δύσκολο κομμάτι: η διασταύρωση στοιχείων και για να γίνει αυτό, έπρεπε να χτυπήσουμε τις πόρτες των κατοίκων. Δεν υπήρχε σπίτι στο οποίο δεν μπήκαμε. Σοκάκι το οποίο δεν περπατήσαμε. 
Οι κάτοικοι μας καλωσόριζαν στα σπίτια τους, επιφυλακτικοί στην αρχή, φιλόξενοι και καλοσυνάτοι στη συνέχεια. Μέχρι να φύγουμε, μας γνώριζαν πια όλοι!!



Η μεγαλύτερη επιτυχία σε ένα γενεαλογικό είναι να μπορέσει κανείς να καταγράψει όσο το δυνατόν περισσότερες γενιές, με αποτέλεσμα να φτάσει πολλά χρόνια πίσω.
Για να γίνει αυτό πρέπει να διασταυρωθούν και να επιβεβαιωθούν τα στοιχεία από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Προτεραιότητά μας λοιπόν, ήταν να χτυπήσουμε τις πόρτες ατόμων άνω των 80 χρόνων.
Και μαζί τους μάθαμε πολλά, ακούσαμε και είδαμε συγκλονιστικά πράγματα, αλλά και γελάσαμε με την ψυχή μας!
Άλλωστε οι μεγάλοι άνθρωποι έχουν πάντα μοναδικές εμπειρίες και ξεχωριστές ιστορίες να διηγηθούν.
Κι όταν καταφέρναμε επιτέλους να επικεντρωθούμε για λίγο στα δέντρα, οι διάλογοι ήταν ξεκαρδιστικοί:
"Τον Γιώργο Τάδε τον θυμόσαστε;"
"Ναι"
"Είχε αδέρφια;"
"Έναν αδερφό, τον Μιχάλη"
Εμείς χαιρόμαστε γιατί η απάντηση συμφωνεί με τα στοιχεία μας.
"Ποιος ήταν μεγαλύτερος, ο Γιώργος ή ο Μιχάλης;"
"Ποιος Μιχάλης;"
"Ο αδερφός του Γιώργου."
"Ποιου Γιώργου;"
"Του Τάδε."
"Ο Γιώργος είχε αδερφή, όχι αδερφό."
"Κι ο Μιχάλης;"
"Ήταν αδερφός του Γιάννη."
"Ποιανού Γιάννη;"
"Τ' αδερφού του Γιώργου..."
Ο διάλογος αυτός δεν είχε τελειωμό. Όσο κι αν προσπάθησα τότε να συγκρατηθώ, δεν τα κατάφερα κι άρχισα να κακαρίζω, αφού δεν βγάζαμε με τίποτα άκρη. Ξεχάσαμε κι αυτά που ξέραμε.


Ωστόσο με τη σημαντική βοήθεια, αλλά και την υπομονή όλων των κατοίκων,  κατασκευάσαμε 129 γενεαλογικά δέντρα (σεντόνια τα λέγαμε εμείς, μιας και κάποια ήταν τεράστια), καταγράψαμε περίπου 8000 άτομα και φτάσαμε μέχρι και 10 γενιές πίσω, στην πρώτη δεκαετία του 1800.
Με μισή καρδιά τους αποχαιρετίσαμε όλους και επιστρέψαμε στο Πανεπιστήμιο σχεδόν έναν χρόνο μετά, με τις τσάντες μας γεμάτες γενεαλογικά, εικόνες, εμπειρίες κι αναμνήσεις. Κι αφού δώσαμε στα δέντρα την τελική τους μορφή, με τη βοήθεια ενός ειδικού προγράμματος, τα εκθέσαμε για όσους ήθελαν να μάθουν "από που βαστάει η σκούφια τους".
 
(Οι φωτογραφίες δυστυχώς δεν είναι πολύ καθαρές)

Κάθε μαύρη κουκκίδα - όπως αυτή στον κόκκινο κύκλο - αντιστοιχεί σε ένα άτομο 


Και η στιγμή αυτή ήταν πραγματικά συναρπαστική! Έβλεπα τους ενδιαφερόμενους ν' αναζητούν με αγωνία το επίθετό τους και να στέκονται για ώρα μπροστά στο δέντρο τους, χαζεύοντάς το με ενθουσιασμό. Διότι δεν έβλεπαν σε αυτό μόνο τους παππούδες τους, αλλά τις ρίζες τους 150 χρόνια πίσω.




Ένας ερευνητής μπορεί ν' ανακαλύψει και να μελετήσει μέσα από ένα γενεαλογικό απίστευτα πράγματα, σχεδόν ατελείωτα, μα για έναν καταγεγραμμένο είναι ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥ! Είναι οι πρόγονοι, είναι το σόι, είναι οι συγγένειες που αγνοούσε, είναι η καταγωγή του! 
Και ήταν υπέροχο το δικό μας συναίσθημα, αντικρίζοντας τον ενθουσιασμό στα μάτια τους!




Και τότε ήταν που αγάπησα τα δέντρα περισσότερο. Όχι μόνο για τη σκιά τους, τη δροσιά τους, τους καρπούς τους..., μα κυρίως για τις ρίζες τους. Κυριολεκτικά και συμβολικά.
Γιατί όσο πιο βαθιές και μεγάλες είναι οι ρίζες, τόσο πιο υγιές και αγέρωχο θα στέκει το δέντρο. Και κατάλαβα, πως ακόμη κι αν υποχωρήσει το έδαφος και βρεθεί στην άκρη του γκρεμού, οι δυνατές του ρίζες θα 'ναι αυτές που θα το κρατήσουν γερά στη θέση του! 


Έτσι λοιπόν, στα πλαίσια των προετοιμασιών της βάπτισης του μικρού μας, ήξερα εξαρχής ότι το γενεαλογικό μας δέντρο δεν θα λείψει. Άλλωστε είναι η τρέλα μου!
Πριν από αρκετούς μήνες έπεσα επάνω σε αυτήν τη φωτογραφία στο Pinterest και τη συγκράτησα.
Προσάρμοσα το δέντρο στα δικά μας δεδομένα και δημιούργησα το προσκλητήριο.




Αποτελείται από όλους τους συγγενείς πρώτου βαθμού.
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες αποτελούν τον κορμό του, τα κλαδιά είναι τα παιδιά τους και τα φύλλα τα εγγόνια τους. Οι καρδιές συμβολίζουν τους γάμους.



Ναι, δεν υπάρχει τίποτα το παιδικό σε αυτό το προσκλητήριο, μα η αξία του είναι ανεκτίμητη και είμαι σίγουρη ότι θα καδραριστεί σε κάποια από τα σπίτια των αδερφών μας.


Οι γενεαλογίες μάς σημάδεψαν εμένα και την Κατερίνα, έγιναν κομμάτι του εαυτού μας, έγιναν το μεράκι και το πάθος μας, που όμως σταμάτησε στο αγαπημένο Μέτσοβο, διότι στην Ελλάδα είναι όλα δύσκολα...


Καλημέρα φιλαράκια μου!
Και μην ξεχνάτε τις ρίζες σας... Εκεί είναι κρυμμένη η δύναμή σας!


(Αν έχετε απορίες γύρω από τα δέντρα, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου fworld.lc@gmail.com)


Litsa

Επισκεφθείτε το "Home" στο facebook